తెరల ప్రపంచం (World of screens)

ప్రస్తుతం మనం తెరల ప్రపంచంలో (world of screens) బతుకుతున్నాము. అగ్గిపెట్టె సైజు నుండి ఐ మాక్స్ వరకు కోటానుకోట్ల తెరలు మనలని చుట్టుముట్టి ఉన్నాయి. అసలీ ప్రపంచంలో మనుషుల కంటే తెరలే ఎక్కువగా ఉన్నాయేమో? నిద్ర లేచినప్పటినుండి మళ్ళీ నిద్ర పోయేవరకు మన జీవితం చాలావరకు తెరల ముందే తెల్లారిపోతోంది. మనం మేల్కొని ఉండే సుమారు 15 గంటల్లో, ఎక్కువ సేపు మన ముందు ఏదో ఒక తెర ఉంటోంది. ఈ తెరల వల్ల మన కళ్ళకి ఎంత హాని జరుగుతుందో నాకు తెలియదు కాని, మన మనసులకి, అంతకు మించి సమాజానికి చాలా హాని జరుగుతోంది.

ఒక్కసారి మనం 1980లలోకి వెళదాం. ఎందుకంటే నాకిష్టమైన దశాబ్దం అదే. కారణం, నా టీనేజ్ మొత్తం ఆ దశాబ్దంలోనే గడిచింది. అప్పుడు మన ఊళ్ళలో సినిమా హాళ్ళు ఎక్కువగా ఉండేవి. సామాన్య ప్రజలకి అంతకు మించిన వినోదం ఏదీ అందుబాటులో ఉండేది కాదు. నాటకాలు, తోలుబొమ్మలాటలు లాంటివి ఉన్నా, అవి అప్పటికే పండగలకి, తిరణాళ్ళకే పరిమితం అయిపోయాయి. అప్పటి తరానికి తెర అంటే సినిమా తెర మాత్రమే! సాధారణ ప్రేక్షకులు నెలకు ఒకటో, రెండో సినిమాలకి వెళితే, కాస్త సినిమా పిచ్చి ఉన్నవాళ్ళు వారానికో సినిమాకి వెళ్ళేవాళ్ళు. అంటే ఆ రోజుల్లో ప్రేక్షకులు తెర ముందు నెలకి 6 నుండి 12 గంటలు కాలం గడిపే వారు. మిగతా టైములో వినోదం కావాలంటే రేడియో మాత్రమే అందుబాటులో ఉండేది. ఈ రేడియోలో ఉన్న సౌకర్యం ఏమిటంటే, మన పని మనం చేసుకుంటూనే ఆ కార్యక్రమాలు వినవచ్చు. ఆ రోజుల్లో ఆడవాళ్ళు మధ్యాహ్నం అమ్మలక్కలతో కాలక్షేపం చేసేవారు. పిల్లలు, మగవాళ్ళు సాయంత్రం బయట తిరిగేవారు. ఏమైనా అందరూ వీలైనంతవరకు, సాటి మనుష్యులతోనే సమయం గడిపేవారు. ఇప్పటిలా Gadgetsకి అతుక్కుపోయేవారు కాదు. అన్నట్టు చెప్పడం మరిచిపోయాను, అప్పట్లోనే మా నరసాపురం టేలర్ హైస్కూల్లో 16mm థియేటర్ ఉండేది. అందులో మాకు అప్పుడప్పుడు డాక్యుమెంటరీలు, న్యూస్ రీళ్ళు మొదలైనవి చూపించేవారు. ఆ రోజుల్లో నవరాత్రులకి, ఉత్సవాలకి రోడ్ల మీద తెరలు కట్టి 16mm projector తో పాత సినిమాలు ప్రదర్శించేవారు.

ఇప్పుడు మనం 1990లలోకి వెళదాము. ఈ దశాబ్దంలో టెలివిజన్లు ఇంచుమించు అందరి ఇళ్ళలోకి ప్రవేశించాయి. నిజానికి కొంతమంది డబ్బు ఉన్న కుటుంబాలలోకి 1980లలోనే టివి వచ్చినా, సామాన్యుల ఇళ్ళలోకి 1990లలోనే వచ్చింది. ఇక అప్పటినుండి మనకి తెరల ప్రపంచం మొదలయ్యింది. ఇదివరకు వినోదం కోసం మనం తెర దగ్గరకు వెళ్ళాల్సి వచ్చేది. ఇప్పుడు తెర తిన్నగా మన నట్టింటిలోకే వచ్చేసింది. ఇంతకు ముందు నెలకి 6-12 గంటలు ఉండే తెర సమయం (screen time) కాస్తా ఇప్పుడు రోజుకి కనీసం 6 గంటలు అయ్యింది. మన ఇంటికే తెర రావడంతోనే, మనిషికి మనిషి దూరం అవ్వడం మొదలయ్యింది. సోఫాలకి శిలాజాల్లా అతుక్కుపోయి టివి తెర ముందు కూర్చోవడం వల్ల మనుషులు ఇంటి నుండి బయటకి రావడం తగ్గిపోయింది. ఎవరైనా బంధుమిత్రులు ఇంటికి వచ్చినా, టివి చూడడం మీద ఉన్న శ్రద్ధ, వాళ్ళతో మాట్లాడడంలో లేకపోయింది. టివికి తోడు VCPలు వచ్చి ఆదివారాలని, సెలవులని మింగేసాయి. 1990 దశాబ్దం చివరికి కంప్యూటర్లు కూడ మన సమాజంలోకి ప్రవేశించాయి. కాని ఆఫీసులలోనే ఎక్కువగా కనపడేవి. ఆఫీసులలో తెరల ముందు కూర్చుని పని చేసే సంస్కృతి మొదలయ్యింది.

కొత్త శతాబ్దం 2000 నుండి మొబైల్ ఫోన్లు (సెల్ ఫోన్లు) మార్కెట్లోకి వచ్చాయి. కాని ఈ ఫోన్లలో తెరలు అగ్గిపెట్టె సైజులో మాత్రమే ఉండి నంబర్లు చూసుకునేందుకు, చిన్న చిన్న గేమ్స్ ఆడుకునేందుకు మాత్రమే పనికివచ్చేవి. కాల్ చార్జీలు కూడ ఎక్కువగా ఉండడం వలన ఎవరూ ఫోన్‌లో ఎక్కువసేపు మాట్లాడేవారు కాదు. అందువలన సమయం పెద్దగా వృధా అయ్యేది కాదు. నిజంగా అవసరమైనప్పుడు మాత్రమే ఫోన్ వాడడం వల్ల ఎవరికీ ఇబ్బంది ఉండేది కాదు. బహుశా మొబైల్ ఫోన్‌ని మనిషి సద్వినియోగం చేసుకున్న కాలం ఇది మాత్రమే అయ్యుంటుంది. ఈ కాలంలోనే Laptops కూడ మన జీవితంలోకి ప్రవేశించాయి. ఆఫీసులనుండి ఇంటికి కూడ వచ్చేసాయి. ఇంట్లో కూడ తెర ముందు పని చెయ్యడం మొదలయ్యింది.

2010కి కొంచెం అటూ ఇటూగా Smart phones రావడం మొదలయ్యింది. ఇక్కడ నుండి మనుషులకి తెర కష్టాలు మొదలయ్యాయి. అయిదారు అంగుళాల తెరలతో internet సదుపాయంతో social media apps తో ఈ smart phones మన జేబులనే కాకుండా మన జీవితాలని కూడ ఆక్రమించేసాయి. మాట్లాడడం రాని పసి పిల్లలకి కూడ ఆడుకోవడానికి smart phone కావాలి. స్కూలు, కాలేజి విద్యార్థులు కాస్త ఖాళీ దొరికితే చాలు గేమ్స్ ఆడుకోవడం, సోషల్ మీడియాలో లీనమయిపోవడం ఇప్పుడు చాలా మామూలు విషయం. గత కొన్నేళ్ళుగా కొత్త మొబైల్ కంపెనీలు వచ్చి కాల్ చార్జీలు, డేటా చార్జీలు బాగా తగ్గించేసాయి. చాలా వరకు కాల్స్, డేటా ఉచితంగా కూడ ఇచ్చేయడంతో ఈ ఫోన్ల వాడకం విపరీతంగా పెరిగిపోయింది. ఈ అపరిమిత కాల్స్ కాలుష్యం, డిజిటల్ వినాశనంపై గతంలోనే ఒకసారి వ్రాసాను. అది ఇక్కడ చదవండి.

ప్రస్తుతం డిజిటల్ ప్రొజెక్టర్లు కూడ రావడంతో, ఇంటిలోకే థియేటర్ లాంటి తెర వచ్చేసింది. అయితే ఎన్ని తెరలు వచ్చినా జరగని వినాశం, విధ్వంసం స్మార్ట్ ఫోన్ తెర వలనే జరుగుతోంది. మన కళ్ళు ప్రపంచాన్ని చూసేది తక్కువ, ఈ ఫోన్ తెరని చూసేది ఎక్కువ అయ్యింది. ప్రపంచంతో మన సంబంధం ఫోన్ ద్వారానే జరుగుతోంది. అసలే అపార్ట్మెంట్ కల్చర్, పక్క ఫ్లాట్లలో ఎవరున్నారో కూడ తెలియదు. నలుగురు కుటుంబసభ్యులకీ నాలుగు గదులు ఉంటున్నాయి. మనిషి, మనిషికి మధ్య గోడలు, మనిషి, మనిషికో తెర. ఎవరికీ మరో మనిషితో మాట్లాడే అవసరం లేదు. అంతా ఫోనే చూసుకుంటుంది. అన్నీ ఆన్‌లైన్లో దొరుకుతున్నపుడు, స్మార్ట్ ఫోన్ వాడవలసిందే కాని అవసరమైనంత వరకే వాడితే అందరికీ మంచిది. కనీసం టివి అయితే నలుగురూ కలిసి చూడవచ్చు, కాని స్మార్ట్ ఫోన్ వల్ల మనిషి మరీ ఒంటరివాడు అయిపోయాడు. అసలు ఒక వ్యక్తికి మరీ ఇంత personalized screen అవసరమా? అన్న విషయం సామాజిక శాస్త్రవేత్తలు పరిశీలించాలి.

మనసు పెట్టి ఆలోచిస్తే, మన Heart కూడ ఫోన్ లాంటిదే. దానితో కూడ ప్రపంచాన్ని చూడవచ్చు, వినవచ్చు, అందరితో మాట్లాడవచ్చు. నిజానికి ఇంతకాలం మనం చేస్తున్నది అదే! ఇప్పుడు హృదయాన్ని కాదని యంత్రాన్ని ఉపయోగిస్తున్నాము. మనిషి మరో మనిషితో ప్రత్యక్షంగా మాట్లాడేటప్పుడు కలిగే భావోద్వేగం (ఆనందం కాని, ప్రేమ కాని, మరేదైనా సరే) యంత్రం ద్వారా కలుగదు. దూరంగా ఉన్న వాళ్ళతో మాట్లాడడానికి ఫోన్లు ఉపయోగించక తప్పదు కాని, నాజూకు ఫోను మోజులో పడి దగ్గరగా ఉన్న వాళ్ళని కూడ పలకరించకపోవడం తప్పే అవుతుంది. Gadgetsతోనే రోజంతా గడుపుతూ పిల్లలు, మనవలు తమని పట్టించుకోవడంలేదని పెద్దవాళ్ళు వాపోతున్నారు. ఒంటరిగా ఉండేవాళ్ళకి ఒక చిన్న స్పర్శ కూడ ఎంతో ఆనందాన్ని కలుగచేస్తుంది. కాని మనం ఆ స్పర్శని టచ్ స్క్రీన్‌కే ఇస్తున్నాము. సోషల్ మీడియాలో ముక్కు మొహం తెలియని వాళ్ళ ఎమోషన్స్‌కి స్పందించే మనం, మన పక్కనే ఉన్న వాళ్ళ ఎమోషన్స్‌ని పట్టించుకోకపోవడం కరక్టేనా? ఆలోచించండి, Smart Phone తక్కువగా వాడండి, Heart Phone ఎక్కువగా వాడండి.

 

ప్రకటనలు

మహానటి సావిత్రి

సావిత్రి అంటే తెలుగు సినీ ప్రేక్షకులకి ఒక మహానటి. సావిత్రి అంటే పార్వతి, మిస్సమ్మ, దేవత లాంటి భార్య, గుండమ్మ సవతి కూతురు, సైరంధ్రి లాంటి అనేకమైన పాత్రలు. వీటన్నిటికి మించి సావిత్రి అంటే శశిరేఖ, సావిత్రి అంటే ఘటోత్కచుడు. ఈ నాటి హీరోయిన్లు ఎవరైనా నటన నేర్చుకోవాలంటే ఒక్క మాయబజార్ లోని సావిత్రిని చూసి నేర్చుకుంటే చాలు. అంతకంటే వేరే డిక్షనరీ, ఎన్‌సైక్లోపీడియా అవసరం లేదు. అయితే సావిత్రి తెర మీద అద్భుతంగా నటిస్తే, ఆమె బంధుమిత్రులు ఆమె ముందే ఇంకా బాగా నటించి ఆమెని మోసం చెయ్యటం విధివిలాసం.

 

నాగ్ అశ్విన్ మొదటి సినిమా “ఎవడే సుబ్రహ్మణ్యం” చూసినప్పుడే నేను అతని అభిమాని అయిపోయాను, అంత బాగా తీసాడు ఆ సినిమాని. చాలా సిన్సియర్‌గా తీసాడు. అలాంటి దర్శకుడు సావిత్రి బయోపిక్ తీస్తున్నాడంటే ఆశ్చర్యపోయాను. గత సినిమా అనుభవరీత్యా, అతను ఒక బయోపిక్ తీస్తున్నాడంటే ఏడు ఖండాలలోని ఏడు శిఖరాలు అధిరోహించిన మన తెలుగు వాడు, కీర్తిశేషుడు మల్లి మస్తాన్ బాబు బయోపిక్ తియ్యాలి. ఇప్పుడు సావిత్రి బయోపిక్ తీసినా, తరువాతైనా మస్తాన్ బాబు బయోపిక్ తియ్యాలని కోరుకుంటున్నాను. మస్తాన్ బాబు బయోపిక్ తీస్తే అది ఆ పర్వతారోహకుడికి సరైన నివాళి అవుతుంది. అది నాగ్ అశ్విన్ మాత్రమే చెయ్యగలడు.

నవతరం నిర్మాతలు, దర్శకుడు అలనాటి మహానటికి నివాళిగా ఈ సినిమా నిర్మించడం అభినందనీయం. సావిత్రి జీవితగాథ సినిమాగా తియ్యాలంటే, ఎంతో ధైర్యం, ఆత్మవిశ్వాసం ఉండాలి. ఇక్కడ నిర్మాత, దర్శకులకి అవి మెండుగా ఉన్నాయి. సరిగ్గా తియ్యకపోతే అభాసుపాలయ్యేవారు. హీరోయిన్‌గా కీర్తి సురేష్‌ని ఎంచుకోవడంతోనే వాళ్ళకి సగం పని అయిపోయింది. ఇక మిగిలిన పాత్రలు, పాత్రధారులని ఎంచుకుని, ఏ పాత్రతో ఎంతవరకు చేయించుకోవాలో, సినిమాలో ఏ సన్నివేశాలు చూపించాలో నిర్ణయించుకోవడం మిగతా సగం పని. దర్శకుడు నాగ్ అశ్విన్ ప్రేక్షకులని టైమ్ మెషిన్లో కూర్చోబెట్టి, కొన్ని దశాబ్దాలు వెనక్కి తీసుకెళ్ళాడు. ఆనాటి సమాజం, వ్యక్తులు, మాటలు, నగరాలు, భవనాలు, సినిమాలు అన్నీ వీలైనంత సహజంగా రూపొందించారు. అప్పటి స్టూడియోలు చూస్తుంటే, పదేళ్ల క్రితం షారూఖ్, దీపిక నటించిన ఓం శాంతి ఓం సినిమా గుర్తొస్తుంది మనకి.

కీర్తి సురేష్ నటన ఈ సినిమాకి ప్రధాన అకర్షణ. ఆమె అంత బాగా నటించింది. ఈ రోజుల్లో అలాంటి నటి దొరకడం దర్శకుని అదృష్టమనే చెప్పాలి. మనం సినిమాలలో చూడని టీనేజ్ సావిత్రిగా చిలిపితనంతో నటించిన సన్నివేశాలు ఇంకా బాగున్నాయి. అయితే సావిత్రి నటించిన సినిమా సన్నివేశాలు, వాటికి ముందు తెర వెనుక విశేషాలు మరి కొన్ని చూపించి ఉంటే ఇంకా బాగుండేది. మిగతా నటీనటులలో నాకైతే రాజేంద్రప్రసాద్ మాత్రమే నచ్చాడు. దుల్కర్ సల్మాన్ బాగానే చేసినా, ఎందుకో మన ప్రేక్షకులకి కనక్ట్ అవ్వలేదనిపించింది. అతని రూపం కూడ జెమినీ గణేశన్‌కి సూటవ్వలేదు. మిగిలిన పాత్రలన్నీ వచ్చి పోయేవే. సినిమా అయిపోయిన తరువాత గుర్తుండవు. సంగీతం, మాటలు, పాటలు బాగున్నాయి. మొత్తంగా ఫొటోగ్రఫీ బాగున్నా, 1980ల నాటి దృశ్యాలలో మసకగా ఉంది. మా మూవీస్ HD చానల్ చూస్తూ, మధ్యలో ETV సినిమా చానల్ చూసినట్టుంది.

అయితే సినిమా ఎంత బాగున్నా, కొన్ని అనవసర విషయాలు కలపడం బాగోలేదు. సమంత, విజయ్ దేవరకొండ ల పాత్రల అవసరమేమిటో నాకు అర్థం కాలేదు. యువత కోసం ఈ పాత్రలని పెట్టారని కొంతమంది అంటున్నారు. ఇది ఒక సినిమా టెక్నిక్ అయ్యుండవచ్చు కాని, మామూలు ప్రేక్షకులకి నచ్చదు. ఎవరైనా ఈ సినిమాకి సావిత్రిని చూడడానికి మాత్రమే వస్తారు. విజయ్ యాస ఇలాంటి పాత కాలం సినిమాలకి అస్సలు నప్పదు. వీళ్ళ పాత్రలతో ఖర్చయిన సమయాన్ని మరిన్ని సావిత్రి సినిమా షూటింగుల విశేషాలతో ఇంకా బాగా ఉపయోగించుకోవచ్చును. అవి ప్రేక్షకులకి ఆసక్తికరంగా కూడ ఉంటాయి. సమయాభావం వల్ల కొన్ని సీన్లు తీసి కూడ వదిలేసారని విన్నాను. ఇలా అంటున్నందుకు క్షమించండి, మహానటి సినిమా చూద్దామని వస్తే ఈ మహా నత్తి గొడవేమిటో నాకర్థం కాలేదు.

ఈ సినిమా చూడడానికి కొద్ది రోజుల ముందు నేను సావిత్రి జీవితం గురించి పల్లవి గారు వ్రాసిన నవల చదివాను. నవలలోని సన్నివేశాలు చాలా వరకు సినిమాలో చూపించినా ఎందుకనో అందులోని ఒక ముఖ్య పాత్రని వదిలేసారు. ఆ పాత్ర పేరు చాముండి. ఆ పాత్ర నిజమైనదో, కల్పితమో నాకు తెలియదు కాని, సావిత్రి జీవితంలో చాలా ప్రాధాన్యమున్న పాత్ర. జయలలిత జీవితంలో శశికళ లాంటి వ్యక్తి ఆమె. సావిత్రికి తెర వెనుక, నిజ జీవితంలో అన్ని వేళలా సహాయపడిన వ్యక్తి. సావిత్రి మద్రాస్ వచ్చినప్పటినుండి అడుగడుగునా ఆమెకు అక్కలా తోడు ఉంటుంది. అవసరమైనప్పుడు జెమిని గణేశన్‌తో కూడ గొడవపడి సావిత్రికి మద్దతుగా నిలుస్తుంది. అలాంటి పాత్రని సినిమాలో ఉంచి, సమంతకి ఇచ్చి ఉంటే, సమంత ఆ పాత్రకి న్యాయం చేసి మంచి పేరు తెచ్చుకునేది.

నాగేశ్వరరావు, S V రంగారావు లాంటి కొద్దిమందినే సినిమాలో చూపించారు. SVR గా మోహన్‌బాబు బాగానే ఉన్నా, ANR గా నాగ చైతన్య సరిగ్గా కుదరలేదు. బహుశా సుమంత్ ఇంకా బాగుండచ్చు. NTR గా తారక్ కూడ చేసి ఉంటే సినిమా మరింత ఆకర్షణీయంగా ఉండేది. శివాజీ గణేశన్ లేడని తమిళ ప్రేక్షకులు కూడ అసంతృప్తి చెందారు. అందరికంటే ముఖ్యమైన సూర్యకాంతం లేకపోవటం సినిమాలో పెద్ద లోటు. ఇలాంటి సినిమాలు ఎంత బాగా తీసినా, ఇంకా ఏదో కొంత మిగిలిపోతూనే ఉంటుంది కాబట్టి ఉన్నది చూసి ఆనందించెయ్యాలి. అంతే!

పోలవరం ప్రాజెక్టుని రాష్ట్రప్రభుత్వమే కట్టాలా?

అనగనగా ఒక ఊరిలో ఒక వ్యక్తి ఉన్నాడు. అతను తన కుటుంబంతో తన సొంత ఇంటిలో ఉంటున్నాడు. ప్రభుత్వం అతను ఉంటున్న రోడ్డు వెడల్పు చెయ్యాలనుకుంది. ఆ రోడ్డు వైడనింగ్‌లో అతని ఇల్లు పూర్తిగా కొట్టేసారు. ప్రభుత్వం అతనికి పరిహారంగా వేరొక చోట స్థలం ఇచ్చింది. అలాగే ప్రభుత్వ ఖర్చుతో అతనికి ఇల్లు కట్టిస్తామని హామీ ఇచ్చింది. అయితే ప్రభుత్వానికి ఇతనికి ఇల్లు కట్టి పెట్టడంతో పాటు ఇంకా ఎన్నో ముఖ్యమైన పనులు ఉంటాయి కాబట్టి ఆ ఇల్లు కట్టడం ఆలస్యం అయ్యింది. అప్పటికి అతను అద్దె ఇంటిలో కాలక్షేపం చేస్తున్నాడు. ఆ వ్యక్తి ఇలా కాదని, తన ఇల్లు తానే కట్టుకుంటానని, ప్రభుత్వం ఇంటి నిర్మాణ ఖర్చు అంచనా ప్రకారం డబ్బు ఇప్పిస్తే చాలని అర్జీ పెట్టుకున్నాడు. మొత్తానికి ఆ ప్రతిపాదనకి ప్రభుత్వం ఒప్పుకుంది. వెంటనే అతను నిర్మాణ పని మొదలుపెట్టాడు. ప్రభుత్వం డబ్బు కొంత ఆలస్యంగా ఇచ్చినా, అప్పు తెచ్చో, భార్య నగలు అమ్మో తన ఇంటి నిర్మాణం త్వరగా పూర్తి చేసుకున్నాడు. ఇప్పుడు అతను తన స్వంత ఇంటిలో కుటుంబ సభ్యులతో హాయిగా ఉంటున్నాడు.

ఇప్పుడు చెప్పండి. ఆ వ్యక్తి ప్రభుత్వంతో చేసుకున్న ఒప్పందం మంచి డీల్ కాదని ఎవరైనా అనగలరా? ఆ ఇల్లు అతనికి చాలా అవసరం. ఇంకా చెప్పాలంటే అతని జీవన్మరణ సమస్య. ప్రభుత్వం తనకి ఉన్న మిగతా పనులతోపాటు తీరికగా అతని ఇల్లు ఎన్నో యేళ్ళ తరువాత నిర్మించి ఇస్తే అతని పరిస్థితి ఏమిటి? కొన్నాళ్ళకి ప్రభుత్వమో, విధానాలో, నిబంధనలో మారిపోతే అతనికి న్యాయం జరుగుతుందా?

మన రాష్ట్రంలోని పోలవరం ప్రాజెక్టు కూడ అంతే! కేంద్రప్రభుత్వం ముంపు మండలాలని ఆంధ్రప్రదేశ్‌లో కలుపుతూ మంచి పని చేసింది. విభజన చట్టం ప్రకారం పోలవరం ప్రాజెక్టుని జాతీయ ప్రాజెక్టుగా ప్రకటించి దానిని కేంద్రమే నిర్మించాలని నిర్ణయించారు. కాని ఆ ప్రాజెక్టు అవసరం కేంద్రానికంటే రాష్ట్రానికే ఎక్కువ. ఎన్నో దశాబ్దాలు జాప్యమయిన ఆ ప్రాజెక్టు ఇప్పుడు పూర్తి చేసుకునే అవకాశం వచ్చింది. ఆ అవకాశం వదులుకుంటే మళ్ళీ వస్తుందో, రాదో తెలియదు. ఇప్పుడు కేంద్రం వెంటనే బిల్లులు చెల్లించకపోయినా, రాష్ట్రప్రభుత్వం సొంత డబ్బుతోనో, అప్పు తెచ్చో నిర్మాణం పూర్తి చేసుకుంటే ప్రాజెక్టు వలన వచ్చే ఫలితాలు, లాభాలు త్వరగా మనం పొందగలము. కేంద్రప్రభుత్వం ఇవ్వాళ కాకపోయినా, రేపైనా ఖర్చు పెట్టిన డబ్బు ఇస్తుంది. కాని గడిచిపోయిన కాలం తిరిగి రాదు. ఇప్పుడు కనుక మనం పోలవరం పూర్తి చేసుకోలేకపోతే భవిష్యత్తు తరాలు మనలని క్షమించవు.

కేంద్రప్రభుత్వం విభజన చట్టం ప్రకారం మన రాష్ట్రానికి విద్యా సంస్థలు, ఇతర సంస్థలు మంజూరు చేసింది. కొన్ని సంస్థలు తాత్కాలిక భవనాలలో, ఇతర సంస్థల ఆవరణలలో పని చేస్తున్నాయి. కొన్ని సంస్థలకి శంఖుస్థాపన జరిగినా నిర్మాణం ఇంకా మొదలు అవ్వలేదు. కొన్నింటి నిర్మాణం మందకొడిగా సాగుతోంది. చాలా సంస్థలకి ఇంతవరకు నిధులే సరిగా కేటాయించలేదు. ఆ సంస్థల నిర్మాణం ఎప్పుడు పూర్తవుతుందో ఎవరూ చెప్పలేరు. దుగ్గరాజుపట్నం పోర్టు, కడప ఉక్కు ఫాక్టరీ లాంటివి ఎక్కడ వేసిన గొంగళి అక్కడే అన్నట్టు ఉన్నాయి. అలాంటప్పుడు మన రాష్ట్రానికి జీవనాడి అయిన పోలవరం ప్రాజెక్టుని కూడ కేంద్రానికి అప్పగించేసి చేతులు కడిగేసుకోవాలా? అలా చేస్తే ఆ ప్రాజెక్టు కొన్ని దశాబ్దాలైనా పూర్తవదు. రాష్ట్రప్రభుత్వం ప్రతిష్టాత్మకంగా తీసుకుని ప్రాజెక్టుని నిర్మిస్తోంది కాబట్టే ఈ మాత్రం పురోగతి అయినా కనిపిస్తోంది. లేకపోతే మిగతా హామీల లాగే పోలవరం కూడ కలవరం అయ్యేది.

ఇక చాలామంది చేస్తున్న ఆరోపణ ఏమిటంటే, రాష్ట్రప్రభుత్వం లంచాల కోసమే ఈ ప్రాజెక్టుని తన చేతులలోకి తీసుకుంది అని. అసలు మనదేశంలో అవినీతి లేనిది ఎక్కడ? గత కాంగ్రెసు ప్రభుత్వం చేపట్టిన జలయజ్ఞం ప్రాజెక్టులు ధనయజ్ఞం కోసమే అని అందరికీ తెలుసు. సులభంగా చేసేయగలిగిన కాలువలు మాత్రం తవ్వి, అసలయిన నిర్మాణాలు (structures) చెయ్యకుండా ప్రాజెక్టులు మధ్యలో వదిలేసారు. మీ ఇంట్లో ఎవరైనా పెద్దవాళ్ళు ఉంటే అడిగి చూడండి, గతంలో నాగార్జునసాగర్ ప్రాజెక్టులో జరిగిన అవినీతి గురించి కథలు కథలుగా చెప్తారు. ప్రతిపక్షాలు పనిగట్టుకుని విమర్శలు చెయ్యడాన్ని అర్థం చేసుకోవచ్చు కాని, ప్రజలు కూడ పని లేక పస లేని మాటలు మాట్లాడడం బాగోదు. పోలవరం మన రాష్ట్రానికి వరం. అర్థం చేసుకోండి, అడ్డు పడకండి. ఈ విషయంలో రాష్ట్రప్రభుత్వానికి మద్దతు ఇవ్వండి.