135 కోట్ల మంది ప్రజలతో ఏం చెయ్యాలి?

“నా వైపు నూట పాతిక కోట్ల మంది భారతీయులున్నారు. అందుకే ప్రపంచం నన్ను గౌరవిస్తోంది.”
మన ప్రధానమంత్రి నరేంద్ర మోది ఏ దేశానికి వెళ్ళినా అక్కడ ఖచ్చితంగా చెప్పే మాట ఇది. నిజానికి ప్రస్తుతం మన దేశ జనాభా, సుమారు 135 కోట్లు. ఈ జనాభా సగటు వయసు 30 ఏళ్ళకు తక్కువ. ఇంతమంది ప్రజలతో ఏం చెయ్యాలి? అసలు 135 కోట్ల మంది ప్రజలతో ఏం చెయ్యవచ్చు? 135 కోట్ల మంది ప్రజలు ఒక్కసారి చెయ్యి, చెయ్యి కలిపితే బహుశా ఎవరెస్ట్ శిఖరాన్ని కూడ కదిలించవచ్చు. కాని మనం పేదరికాన్ని కూడ వదిలించలేకపోతున్నాము. ఈ విషయంపై ప్రస్తుత ప్రభుత్వం కాని, గత ప్రభుత్వాలు కాని ఎప్పుడైనా తీవ్రంగా ఆలోచించాయా? నాకైతే ఎప్పుడూ ఆలోచించినట్టు కనిపించడం లేదు.

ఈ వీడియోలోని పాట చూడండి. 1961లో వచ్చిన ఈ సినిమాలో మహాకవి శ్రీశ్రీ వ్రాసిన నాటి పరిస్థితులకి, ఇప్పటికీ పెద్దగా తేడా ఏమీ లేదు. ఆర్థిక సంస్కరణల వలన చదువుకున్న మధ్యతరగతి కొంత బాగుపడింది తప్ప మిగతా వర్గాలు అలాగే ఉన్నాయి. ప్రైవేట్ సంస్థల, కొంతమంది వ్యక్తుల ఆస్థులు పెరిగాయి కాని ప్రభుత్వ సంపద పెరగలేదు. ప్రజలకి తాయిలాలు ఇచ్చి ఎన్నికలలో గెలిచే పరిస్థితి పోవడంలేదు.

మనం ఎప్పుడూ ఆహార వృధా, నీటి వృధా లాంటి వనరుల గురించి, మహా అయితే టైము వృధా గురించి మాట్లాడుకుంటాము కాని మానవ వనరుల వృధా గురించి ఎప్పుడూ మాట్లాడుకోము. ఎందుకంటే అది మనకో పెద్ద సమస్య కాదు. పైగా మానవ వనరుల వృధా గురించి మాట్లాడితే నిరుద్యోగసమస్య గురించి మాట్లాడాలి. కొత్త ఉద్యోగాల కల్పన గురించి మాట్లాడాలి. అది మన ప్రభుత్వాల చేతిలో లేని పని. నిజానికి మానవ వనరులని సరిగా మేనేజ్ చెయ్యగలిగితే నిరుద్యోగ సమస్య ఉండదు. దేశానికి ఎంతో సంపద సృష్టించవచ్చు. మనదేశంలో బాగా చదువుకున్నవాళ్ళు అమెరికాకో, యూరప్‌కో వెళ్ళి పని చేస్తుంటే, పెద్దగా చదువుకోనివాళ్ళు గల్ఫ్ దేశాల్లో పనిచేస్తున్నారు. మనం వాళ్ళకి సరైన ఉపాధి కల్పించలేకపోగా, వాళ్ళు పంపిన కరెన్సీతో లోటు తగ్గించుకుంటున్నాము. మన మానవ వనరులు ఉపయోగించుకుని ఆ దేశాలు మనకంటే వృద్ధి చెందుతున్నాయి.

మన కేంద్ర ప్రభుత్వంలో, రాష్ట్ర ప్రభుత్వంలో మానవ వనరుల అభివృద్ధి శాఖలు ఉన్నాయి. వీటిని ఇదివరకు విద్యాశాఖ అనేవారు. తరువాత మానవ వనరుల అభివృద్ధి శాఖ అంటున్నారు. కేంద్ర ప్రభుత్వ మానవ వనరుల అభివృద్ధి శాఖ వెబ్‌సైటు చూస్తే అందులో రెండు విభాగాలు ఉన్నాయి. ఒకటి ప్రాధమిక విద్య మరియు అక్షరాస్యత. రెండోది ఉన్నత విద్య. ఈ రెండు విభాగాలకి ఇద్దరు సహాయమంత్రులు, మొత్తం శాఖకి ఒక కేబినెట్ మంత్రి ఉన్నారు. అంటే ఇప్పటికీ ఈ శాఖ విద్యాశాఖలానే పనిచేస్తోంది. మరి మానవ వనరుల అభివృద్ధి శాఖ అని పేరు ఎందుకో?

మానవ వనరుల అభివృద్ధి అంటే మొత్తం జనాభాలో పని చెయ్యగలిగే ప్రతీ ఒక్కరికీ తగిన పని కల్పించి దేశం అభివృద్ధి చెందేలా చెయ్యాలి. పెద్దగా చదువుకోనివాళ్ళకి కూడ వాళ్ళ, వాళ్ళ వృత్తుల్లో నైపుణ్యం పెంచుకొనే అవకాశం కల్పించి ఉత్పాదకత పెంచాలి. డిగ్రీలు, డిప్లొమాలు చదువుకున్నవాళ్ళకి కూడ ఉద్యోగాలకి పనికివచ్చే నైపుణ్య శిక్షణ ఇప్పించాలి. ఏదో ఒక పని చెయ్యగలిగే శక్తి ఉన్నవాళ్ళందరికీ ప్రభుత్వం ఉపాధి కల్పించగలిగితే దేశంలో అనేక సమస్యలకి పరిష్కారం లభిస్తుంది. ముఖ్యంగా శాంతి భద్రతలు బాగుంటాయి. నేరాలు, ఘోరాలు తగ్గుతాయి. ప్రపంచంలో మరెక్కడా లేని విధంగా రాజకీయాల మీద ఆధారపడి బతికే పరాన్నజీవులు ఉండరు. ప్రభుత్వం మొదలుపెట్టిన పనికి ఆహార పథకం, గ్రామీణ ఉపాధి పథకం లాంటివి కొంత మేలు చేసినా, పెద్దగా సంపద సృష్టించబడలేదు. పైగా చాలా సందర్భాలలో ఈ పథకాలు దుర్వినియోగమయ్యాయి. కొంతమందికి సరైన పని ఇవ్వకుండా సోమరితనాన్ని పెంచాయి. వీటివలన వ్యవసాయానికి, నిర్మాణరంగానికి కార్మికుల కొరత మొదలయ్యింది. ఈ పథకాలని ఆ రంగాలకు అనుసంధానిస్తే మేలు జరగవచ్చు.

మన దేశంలో మానవ వనరులతో పాటు, అన్ని రకాల సహజవనరులు కూడ ఉన్నాయి. అలాగే చెయ్యవలసిన అభివృద్ధి పనులు కూడ బోలెడన్ని ఉన్నాయి. ప్రభుత్వం చెయ్యవలసిందల్లా ఈ వనరులన్నింటినీ సమన్వయం చేసుకుంటూ, చెయ్యవలసిన అభివృద్ధి పనులకి ప్రయారిటీ నిర్ణయించుకుని పనులని, వనరులని మేనేజ్ చెయ్యడం. కాని ఇంతవరకూ ఏ ప్రభుత్వం ఈ విషయాన్ని సీరియస్‌గా తీసుకోలేదు. అందువల్లే మన దేశం స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన 70 ఏళ్ళ తరువాత కూడ అభివృద్ధి చెందుతున్న దేశంగానే ఉండిపోయింది.

2014లో పూర్తి మెజారిటీతో అధికారంలోకి వచ్చిన NDA ప్రభుత్వం దేశభవిష్యత్తుని మారుస్తుందని అందరూ ఆశించారు. 30ఏళ్ళ తరువాత సంపూర్ణ అధికారం కలిగిన పార్టీగా అవతరించిన BJP మొదటిలో కొన్ని మంచి పనులు చేసినా ఉత్తర్ ప్రదేశ్ ఎన్నికలలో గెలిచిన తరువాత రాష్ట్రాల ఎన్నికలు గెలవడానికి ఇచ్చిన ప్రాధాన్యం దేశ అభివృద్ధికి ఇవ్వలేదు. భారతదేశ దశ, దిశ మార్చగలిగే సువర్ణ అవకాశాన్ని BJP వృధా చేసింది. స్వచ్చభారత్, మేకిన్ ఇండియా లాంటి కార్యక్రమాలు ఏమయ్యాయో ఎవరూ పట్టించుకోవడంలేదు. ఈ రెండు కార్యక్రమాలు చిత్తశుద్ధితో అమలు చేసినా దేశం ఎంతో అభివృద్ధి చెంది ఉండేది.

కేవలం ప్రభుత్వాలే కాదు, మేధావులు, సామాన్యులు, అందరూ కూడ 135 కోట్ల ప్రజలతో ఏం సాధించవచ్చో ఆలోచించాలి. ఇన్ని కోట్ల ప్రజల శ్రమశక్తినీ, మేధాశక్తినీ వృధా చెయ్యకుండా సరైన దిశలో ఉపయోగించుకోగలిగితే దేశ భవిష్యత్తు మారుతుంది. లేకపోతే ఎన్ని దశాబ్దాలు గడిచినా “ఎక్కడ వేసిన గొంగళి అక్కడనే ఉన్నది” అన్నట్టు తయారవుతుంది మన దేశ భవిష్యత్తు.

ప్రకటనలు

తెరల ప్రపంచం (World of screens)

ప్రస్తుతం మనం తెరల ప్రపంచంలో (world of screens) బతుకుతున్నాము. అగ్గిపెట్టె సైజు నుండి ఐ మాక్స్ వరకు కోటానుకోట్ల తెరలు మనలని చుట్టుముట్టి ఉన్నాయి. అసలీ ప్రపంచంలో మనుషుల కంటే తెరలే ఎక్కువగా ఉన్నాయేమో? నిద్ర లేచినప్పటినుండి మళ్ళీ నిద్ర పోయేవరకు మన జీవితం చాలావరకు తెరల ముందే తెల్లారిపోతోంది. మనం మేల్కొని ఉండే సుమారు 15 గంటల్లో, ఎక్కువ సేపు మన ముందు ఏదో ఒక తెర ఉంటోంది. ఈ తెరల వల్ల మన కళ్ళకి ఎంత హాని జరుగుతుందో నాకు తెలియదు కాని, మన మనసులకి, అంతకు మించి సమాజానికి చాలా హాని జరుగుతోంది.

ఒక్కసారి మనం 1980లలోకి వెళదాం. ఎందుకంటే నాకిష్టమైన దశాబ్దం అదే. కారణం, నా టీనేజ్ మొత్తం ఆ దశాబ్దంలోనే గడిచింది. అప్పుడు మన ఊళ్ళలో సినిమా హాళ్ళు ఎక్కువగా ఉండేవి. సామాన్య ప్రజలకి అంతకు మించిన వినోదం ఏదీ అందుబాటులో ఉండేది కాదు. నాటకాలు, తోలుబొమ్మలాటలు లాంటివి ఉన్నా, అవి అప్పటికే పండగలకి, తిరణాళ్ళకే పరిమితం అయిపోయాయి. అప్పటి తరానికి తెర అంటే సినిమా తెర మాత్రమే! సాధారణ ప్రేక్షకులు నెలకు ఒకటో, రెండో సినిమాలకి వెళితే, కాస్త సినిమా పిచ్చి ఉన్నవాళ్ళు వారానికో సినిమాకి వెళ్ళేవాళ్ళు. అంటే ఆ రోజుల్లో ప్రేక్షకులు తెర ముందు నెలకి 6 నుండి 12 గంటలు కాలం గడిపే వారు. మిగతా టైములో వినోదం కావాలంటే రేడియో మాత్రమే అందుబాటులో ఉండేది. ఈ రేడియోలో ఉన్న సౌకర్యం ఏమిటంటే, మన పని మనం చేసుకుంటూనే ఆ కార్యక్రమాలు వినవచ్చు. ఆ రోజుల్లో ఆడవాళ్ళు మధ్యాహ్నం అమ్మలక్కలతో కాలక్షేపం చేసేవారు. పిల్లలు, మగవాళ్ళు సాయంత్రం బయట తిరిగేవారు. ఏమైనా అందరూ వీలైనంతవరకు, సాటి మనుష్యులతోనే సమయం గడిపేవారు. ఇప్పటిలా Gadgetsకి అతుక్కుపోయేవారు కాదు. అన్నట్టు చెప్పడం మరిచిపోయాను, అప్పట్లోనే మా నరసాపురం టేలర్ హైస్కూల్లో 16mm థియేటర్ ఉండేది. అందులో మాకు అప్పుడప్పుడు డాక్యుమెంటరీలు, న్యూస్ రీళ్ళు మొదలైనవి చూపించేవారు. ఆ రోజుల్లో నవరాత్రులకి, ఉత్సవాలకి రోడ్ల మీద తెరలు కట్టి 16mm projector తో పాత సినిమాలు ప్రదర్శించేవారు.

ఇప్పుడు మనం 1990లలోకి వెళదాము. ఈ దశాబ్దంలో టెలివిజన్లు ఇంచుమించు అందరి ఇళ్ళలోకి ప్రవేశించాయి. నిజానికి కొంతమంది డబ్బు ఉన్న కుటుంబాలలోకి 1980లలోనే టివి వచ్చినా, సామాన్యుల ఇళ్ళలోకి 1990లలోనే వచ్చింది. ఇక అప్పటినుండి మనకి తెరల ప్రపంచం మొదలయ్యింది. ఇదివరకు వినోదం కోసం మనం తెర దగ్గరకు వెళ్ళాల్సి వచ్చేది. ఇప్పుడు తెర తిన్నగా మన నట్టింటిలోకే వచ్చేసింది. ఇంతకు ముందు నెలకి 6-12 గంటలు ఉండే తెర సమయం (screen time) కాస్తా ఇప్పుడు రోజుకి కనీసం 6 గంటలు అయ్యింది. మన ఇంటికే తెర రావడంతోనే, మనిషికి మనిషి దూరం అవ్వడం మొదలయ్యింది. సోఫాలకి శిలాజాల్లా అతుక్కుపోయి టివి తెర ముందు కూర్చోవడం వల్ల మనుషులు ఇంటి నుండి బయటకి రావడం తగ్గిపోయింది. ఎవరైనా బంధుమిత్రులు ఇంటికి వచ్చినా, టివి చూడడం మీద ఉన్న శ్రద్ధ, వాళ్ళతో మాట్లాడడంలో లేకపోయింది. టివికి తోడు VCPలు వచ్చి ఆదివారాలని, సెలవులని మింగేసాయి. 1990 దశాబ్దం చివరికి కంప్యూటర్లు కూడ మన సమాజంలోకి ప్రవేశించాయి. కాని ఆఫీసులలోనే ఎక్కువగా కనపడేవి. ఆఫీసులలో తెరల ముందు కూర్చుని పని చేసే సంస్కృతి మొదలయ్యింది.

కొత్త శతాబ్దం 2000 నుండి మొబైల్ ఫోన్లు (సెల్ ఫోన్లు) మార్కెట్లోకి వచ్చాయి. కాని ఈ ఫోన్లలో తెరలు అగ్గిపెట్టె సైజులో మాత్రమే ఉండి నంబర్లు చూసుకునేందుకు, చిన్న చిన్న గేమ్స్ ఆడుకునేందుకు మాత్రమే పనికివచ్చేవి. కాల్ చార్జీలు కూడ ఎక్కువగా ఉండడం వలన ఎవరూ ఫోన్‌లో ఎక్కువసేపు మాట్లాడేవారు కాదు. అందువలన సమయం పెద్దగా వృధా అయ్యేది కాదు. నిజంగా అవసరమైనప్పుడు మాత్రమే ఫోన్ వాడడం వల్ల ఎవరికీ ఇబ్బంది ఉండేది కాదు. బహుశా మొబైల్ ఫోన్‌ని మనిషి సద్వినియోగం చేసుకున్న కాలం ఇది మాత్రమే అయ్యుంటుంది. ఈ కాలంలోనే Laptops కూడ మన జీవితంలోకి ప్రవేశించాయి. ఆఫీసులనుండి ఇంటికి కూడ వచ్చేసాయి. ఇంట్లో కూడ తెర ముందు పని చెయ్యడం మొదలయ్యింది.

2010కి కొంచెం అటూ ఇటూగా Smart phones రావడం మొదలయ్యింది. ఇక్కడ నుండి మనుషులకి తెర కష్టాలు మొదలయ్యాయి. అయిదారు అంగుళాల తెరలతో internet సదుపాయంతో social media apps తో ఈ smart phones మన జేబులనే కాకుండా మన జీవితాలని కూడ ఆక్రమించేసాయి. మాట్లాడడం రాని పసి పిల్లలకి కూడ ఆడుకోవడానికి smart phone కావాలి. స్కూలు, కాలేజి విద్యార్థులు కాస్త ఖాళీ దొరికితే చాలు గేమ్స్ ఆడుకోవడం, సోషల్ మీడియాలో లీనమయిపోవడం ఇప్పుడు చాలా మామూలు విషయం. గత కొన్నేళ్ళుగా కొత్త మొబైల్ కంపెనీలు వచ్చి కాల్ చార్జీలు, డేటా చార్జీలు బాగా తగ్గించేసాయి. చాలా వరకు కాల్స్, డేటా ఉచితంగా కూడ ఇచ్చేయడంతో ఈ ఫోన్ల వాడకం విపరీతంగా పెరిగిపోయింది. ఈ అపరిమిత కాల్స్ కాలుష్యం, డిజిటల్ వినాశనంపై గతంలోనే ఒకసారి వ్రాసాను. అది ఇక్కడ చదవండి.

ప్రస్తుతం డిజిటల్ ప్రొజెక్టర్లు కూడ రావడంతో, ఇంటిలోకే థియేటర్ లాంటి తెర వచ్చేసింది. అయితే ఎన్ని తెరలు వచ్చినా జరగని వినాశం, విధ్వంసం స్మార్ట్ ఫోన్ తెర వలనే జరుగుతోంది. మన కళ్ళు ప్రపంచాన్ని చూసేది తక్కువ, ఈ ఫోన్ తెరని చూసేది ఎక్కువ అయ్యింది. ప్రపంచంతో మన సంబంధం ఫోన్ ద్వారానే జరుగుతోంది. అసలే అపార్ట్మెంట్ కల్చర్, పక్క ఫ్లాట్లలో ఎవరున్నారో కూడ తెలియదు. నలుగురు కుటుంబసభ్యులకీ నాలుగు గదులు ఉంటున్నాయి. మనిషి, మనిషికి మధ్య గోడలు, మనిషి, మనిషికో తెర. ఎవరికీ మరో మనిషితో మాట్లాడే అవసరం లేదు. అంతా ఫోనే చూసుకుంటుంది. అన్నీ ఆన్‌లైన్లో దొరుకుతున్నపుడు, స్మార్ట్ ఫోన్ వాడవలసిందే కాని అవసరమైనంత వరకే వాడితే అందరికీ మంచిది. కనీసం టివి అయితే నలుగురూ కలిసి చూడవచ్చు, కాని స్మార్ట్ ఫోన్ వల్ల మనిషి మరీ ఒంటరివాడు అయిపోయాడు. అసలు ఒక వ్యక్తికి మరీ ఇంత personalized screen అవసరమా? అన్న విషయం సామాజిక శాస్త్రవేత్తలు పరిశీలించాలి.

మనసు పెట్టి ఆలోచిస్తే, మన Heart కూడ ఫోన్ లాంటిదే. దానితో కూడ ప్రపంచాన్ని చూడవచ్చు, వినవచ్చు, అందరితో మాట్లాడవచ్చు. నిజానికి ఇంతకాలం మనం చేస్తున్నది అదే! ఇప్పుడు హృదయాన్ని కాదని యంత్రాన్ని ఉపయోగిస్తున్నాము. మనిషి మరో మనిషితో ప్రత్యక్షంగా మాట్లాడేటప్పుడు కలిగే భావోద్వేగం (ఆనందం కాని, ప్రేమ కాని, మరేదైనా సరే) యంత్రం ద్వారా కలుగదు. దూరంగా ఉన్న వాళ్ళతో మాట్లాడడానికి ఫోన్లు ఉపయోగించక తప్పదు కాని, నాజూకు ఫోను మోజులో పడి దగ్గరగా ఉన్న వాళ్ళని కూడ పలకరించకపోవడం తప్పే అవుతుంది. Gadgetsతోనే రోజంతా గడుపుతూ పిల్లలు, మనవలు తమని పట్టించుకోవడంలేదని పెద్దవాళ్ళు వాపోతున్నారు. ఒంటరిగా ఉండేవాళ్ళకి ఒక చిన్న స్పర్శ కూడ ఎంతో ఆనందాన్ని కలుగచేస్తుంది. కాని మనం ఆ స్పర్శని టచ్ స్క్రీన్‌కే ఇస్తున్నాము. సోషల్ మీడియాలో ముక్కు మొహం తెలియని వాళ్ళ ఎమోషన్స్‌కి స్పందించే మనం, మన పక్కనే ఉన్న వాళ్ళ ఎమోషన్స్‌ని పట్టించుకోకపోవడం కరక్టేనా? ఆలోచించండి, Smart Phone తక్కువగా వాడండి, Heart Phone ఎక్కువగా వాడండి.

 

మహానటి సావిత్రి

సావిత్రి అంటే తెలుగు సినీ ప్రేక్షకులకి ఒక మహానటి. సావిత్రి అంటే పార్వతి, మిస్సమ్మ, దేవత లాంటి భార్య, గుండమ్మ సవతి కూతురు, సైరంధ్రి లాంటి అనేకమైన పాత్రలు. వీటన్నిటికి మించి సావిత్రి అంటే శశిరేఖ, సావిత్రి అంటే ఘటోత్కచుడు. ఈ నాటి హీరోయిన్లు ఎవరైనా నటన నేర్చుకోవాలంటే ఒక్క మాయబజార్ లోని సావిత్రిని చూసి నేర్చుకుంటే చాలు. అంతకంటే వేరే డిక్షనరీ, ఎన్‌సైక్లోపీడియా అవసరం లేదు. అయితే సావిత్రి తెర మీద అద్భుతంగా నటిస్తే, ఆమె బంధుమిత్రులు ఆమె ముందే ఇంకా బాగా నటించి ఆమెని మోసం చెయ్యటం విధివిలాసం.

 

నాగ్ అశ్విన్ మొదటి సినిమా “ఎవడే సుబ్రహ్మణ్యం” చూసినప్పుడే నేను అతని అభిమాని అయిపోయాను, అంత బాగా తీసాడు ఆ సినిమాని. చాలా సిన్సియర్‌గా తీసాడు. అలాంటి దర్శకుడు సావిత్రి బయోపిక్ తీస్తున్నాడంటే ఆశ్చర్యపోయాను. గత సినిమా అనుభవరీత్యా, అతను ఒక బయోపిక్ తీస్తున్నాడంటే ఏడు ఖండాలలోని ఏడు శిఖరాలు అధిరోహించిన మన తెలుగు వాడు, కీర్తిశేషుడు మల్లి మస్తాన్ బాబు బయోపిక్ తియ్యాలి. ఇప్పుడు సావిత్రి బయోపిక్ తీసినా, తరువాతైనా మస్తాన్ బాబు బయోపిక్ తియ్యాలని కోరుకుంటున్నాను. మస్తాన్ బాబు బయోపిక్ తీస్తే అది ఆ పర్వతారోహకుడికి సరైన నివాళి అవుతుంది. అది నాగ్ అశ్విన్ మాత్రమే చెయ్యగలడు.

నవతరం నిర్మాతలు, దర్శకుడు అలనాటి మహానటికి నివాళిగా ఈ సినిమా నిర్మించడం అభినందనీయం. సావిత్రి జీవితగాథ సినిమాగా తియ్యాలంటే, ఎంతో ధైర్యం, ఆత్మవిశ్వాసం ఉండాలి. ఇక్కడ నిర్మాత, దర్శకులకి అవి మెండుగా ఉన్నాయి. సరిగ్గా తియ్యకపోతే అభాసుపాలయ్యేవారు. హీరోయిన్‌గా కీర్తి సురేష్‌ని ఎంచుకోవడంతోనే వాళ్ళకి సగం పని అయిపోయింది. ఇక మిగిలిన పాత్రలు, పాత్రధారులని ఎంచుకుని, ఏ పాత్రతో ఎంతవరకు చేయించుకోవాలో, సినిమాలో ఏ సన్నివేశాలు చూపించాలో నిర్ణయించుకోవడం మిగతా సగం పని. దర్శకుడు నాగ్ అశ్విన్ ప్రేక్షకులని టైమ్ మెషిన్లో కూర్చోబెట్టి, కొన్ని దశాబ్దాలు వెనక్కి తీసుకెళ్ళాడు. ఆనాటి సమాజం, వ్యక్తులు, మాటలు, నగరాలు, భవనాలు, సినిమాలు అన్నీ వీలైనంత సహజంగా రూపొందించారు. అప్పటి స్టూడియోలు చూస్తుంటే, పదేళ్ల క్రితం షారూఖ్, దీపిక నటించిన ఓం శాంతి ఓం సినిమా గుర్తొస్తుంది మనకి.

కీర్తి సురేష్ నటన ఈ సినిమాకి ప్రధాన అకర్షణ. ఆమె అంత బాగా నటించింది. ఈ రోజుల్లో అలాంటి నటి దొరకడం దర్శకుని అదృష్టమనే చెప్పాలి. మనం సినిమాలలో చూడని టీనేజ్ సావిత్రిగా చిలిపితనంతో నటించిన సన్నివేశాలు ఇంకా బాగున్నాయి. అయితే సావిత్రి నటించిన సినిమా సన్నివేశాలు, వాటికి ముందు తెర వెనుక విశేషాలు మరి కొన్ని చూపించి ఉంటే ఇంకా బాగుండేది. మిగతా నటీనటులలో నాకైతే రాజేంద్రప్రసాద్ మాత్రమే నచ్చాడు. దుల్కర్ సల్మాన్ బాగానే చేసినా, ఎందుకో మన ప్రేక్షకులకి కనక్ట్ అవ్వలేదనిపించింది. అతని రూపం కూడ జెమినీ గణేశన్‌కి సూటవ్వలేదు. మిగిలిన పాత్రలన్నీ వచ్చి పోయేవే. సినిమా అయిపోయిన తరువాత గుర్తుండవు. సంగీతం, మాటలు, పాటలు బాగున్నాయి. మొత్తంగా ఫొటోగ్రఫీ బాగున్నా, 1980ల నాటి దృశ్యాలలో మసకగా ఉంది. మా మూవీస్ HD చానల్ చూస్తూ, మధ్యలో ETV సినిమా చానల్ చూసినట్టుంది.

అయితే సినిమా ఎంత బాగున్నా, కొన్ని అనవసర విషయాలు కలపడం బాగోలేదు. సమంత, విజయ్ దేవరకొండ ల పాత్రల అవసరమేమిటో నాకు అర్థం కాలేదు. యువత కోసం ఈ పాత్రలని పెట్టారని కొంతమంది అంటున్నారు. ఇది ఒక సినిమా టెక్నిక్ అయ్యుండవచ్చు కాని, మామూలు ప్రేక్షకులకి నచ్చదు. ఎవరైనా ఈ సినిమాకి సావిత్రిని చూడడానికి మాత్రమే వస్తారు. విజయ్ యాస ఇలాంటి పాత కాలం సినిమాలకి అస్సలు నప్పదు. వీళ్ళ పాత్రలతో ఖర్చయిన సమయాన్ని మరిన్ని సావిత్రి సినిమా షూటింగుల విశేషాలతో ఇంకా బాగా ఉపయోగించుకోవచ్చును. అవి ప్రేక్షకులకి ఆసక్తికరంగా కూడ ఉంటాయి. సమయాభావం వల్ల కొన్ని సీన్లు తీసి కూడ వదిలేసారని విన్నాను. ఇలా అంటున్నందుకు క్షమించండి, మహానటి సినిమా చూద్దామని వస్తే ఈ మహా నత్తి గొడవేమిటో నాకర్థం కాలేదు.

ఈ సినిమా చూడడానికి కొద్ది రోజుల ముందు నేను సావిత్రి జీవితం గురించి పల్లవి గారు వ్రాసిన నవల చదివాను. నవలలోని సన్నివేశాలు చాలా వరకు సినిమాలో చూపించినా ఎందుకనో అందులోని ఒక ముఖ్య పాత్రని వదిలేసారు. ఆ పాత్ర పేరు చాముండి. ఆ పాత్ర నిజమైనదో, కల్పితమో నాకు తెలియదు కాని, సావిత్రి జీవితంలో చాలా ప్రాధాన్యమున్న పాత్ర. జయలలిత జీవితంలో శశికళ లాంటి వ్యక్తి ఆమె. సావిత్రికి తెర వెనుక, నిజ జీవితంలో అన్ని వేళలా సహాయపడిన వ్యక్తి. సావిత్రి మద్రాస్ వచ్చినప్పటినుండి అడుగడుగునా ఆమెకు అక్కలా తోడు ఉంటుంది. అవసరమైనప్పుడు జెమిని గణేశన్‌తో కూడ గొడవపడి సావిత్రికి మద్దతుగా నిలుస్తుంది. అలాంటి పాత్రని సినిమాలో ఉంచి, సమంతకి ఇచ్చి ఉంటే, సమంత ఆ పాత్రకి న్యాయం చేసి మంచి పేరు తెచ్చుకునేది.

నాగేశ్వరరావు, S V రంగారావు లాంటి కొద్దిమందినే సినిమాలో చూపించారు. SVR గా మోహన్‌బాబు బాగానే ఉన్నా, ANR గా నాగ చైతన్య సరిగ్గా కుదరలేదు. బహుశా సుమంత్ ఇంకా బాగుండచ్చు. NTR గా తారక్ కూడ చేసి ఉంటే సినిమా మరింత ఆకర్షణీయంగా ఉండేది. శివాజీ గణేశన్ లేడని తమిళ ప్రేక్షకులు కూడ అసంతృప్తి చెందారు. అందరికంటే ముఖ్యమైన సూర్యకాంతం లేకపోవటం సినిమాలో పెద్ద లోటు. ఇలాంటి సినిమాలు ఎంత బాగా తీసినా, ఇంకా ఏదో కొంత మిగిలిపోతూనే ఉంటుంది కాబట్టి ఉన్నది చూసి ఆనందించెయ్యాలి. అంతే!