పార్టీ మారిన అభ్యర్థులని ఓడించండి

అందరూ ఊహించనట్టే తెలంగాణా ప్రభుత్వం శాసనసభని రద్దు చేసి ముందస్తు ఎన్నికలకి సిద్ధమయ్యింది. ఆ వెనువెంటనే అధికార TRS పార్టీ తమ అభ్యర్థులను కూడ చాలావరకు ప్రకటించింది. అలా ఖరారు చేసిన అభ్యర్థులలో సొంత పార్టీ టికెట్ పై గెలిచిన వాళ్ళతో పాటు ఇతర పార్టీలనుండి గెలిచి అధికారపార్టీలో చేరినవాళ్ళు కూడ ఉన్నారు.

2014 ఎన్నికలలో TRS సొంతంగా మెజారిటీ మార్కు దాటగలిగినా, ఇతర పార్టీల MLAలని కూడ తమ పార్టీలోకి ఆహ్వానించి కొంతమందికి మంత్రి పదవులు కూడ కట్టబెట్టింది. ఇలా పార్టీ మారిన వాళ్ళెవ్వరూ MLA పదవికి రాజీనామా చేసి మళ్ళీ పోటీ చెయ్యలేదు. స్పీకరు కార్యాలయం కూడ వీళ్ళ అనర్హత విషయంపై ఎలాంటి నిర్ణయం తీసుకోకుండా, కాలయాపన చేసి పార్టీ మార్పిడులకి పరోక్షంగా సహకరించింది.

ఇదే తరహాలో ఆంద్రప్రదేశ్ లో కూడా అధికార తెలుగుదేశం పార్టీ విపక్ష MLAలని ఆకర్షించి పదవులు కట్టబెట్టింది. రాజకీయ పార్టీలు సిద్ధాంతాలతో పని లేకుండా, అధికారం కోసం అడ్డదారులు తొక్కుతూ ప్రజాస్వామ్యాన్ని పరిహాసం చెయ్యడం ఇప్పుడు దేశమంతా మామూలు అయిపోయింది. ఒకసారి ఎన్నికలు అయిపోయాక ఏమీ చేయలేని దుస్థితి ప్రజలది. ఇప్పుడు మళ్లీ ఎన్నికలు వస్తున్నాయి కాబట్టి, ఇలా పార్టీలు మారే నాయకులని శిక్షించే అవకాశం ప్రజలకి వచ్చింది.

 

అందుకే నేను ప్రజలకి చేసే విజ్ఞప్తి ఏమిటంటే, ఇలా పార్టీలు మారిన అభ్యర్థులు అందరినీ మళ్లీ ఏ పార్టీ నుండి పోటీ చేసినా నిర్దాక్షిణ్యంగా ఓడించండి. వీళ్ళకు సహకరించిన స్పీకర్లని కూడ ఓడించండి. ఇక ఈ మొత్తం వ్యవహారంలో సూత్రధారులు అయిన ముఖ్యమంత్రుల సంగతి ఏమిటి? వాళ్లని ఓడించే దమ్ము ప్రజలకు ఉందా? ఉంటే అంతకంటే ఇంకేం కావాలి? మరి ఈ  దుర్మార్గాన్ని చూసీ చూడనట్టు వ్యవహరించిన గవర్నర్ సంగతి ఏమిటి? ఆయనని మనం ఏమీ చేయలేము కానీ, ఈ అభ్యర్థులు అందరినీ ఓడిస్తే ముందు ముందు ఇలా జరగకుండా గవర్నర్లు జాగ్రత్త పడతారు.

ప్రజాస్వామ్యంలో విలువల గురించి నాయకులకి పట్టనప్పుడు ప్రజలే బాధ్యత తీసుకోవాలి. అవకాశం వచ్చినప్పుడు ఓటుతో నాయకులకి బుద్ధి చెప్పాలి. “ప్రజాస్వామ్యం అంటే పశువుల సంత కాదు” అని ప్రజలే నిరూపించాలి. ఈ విషయాన్ని ప్రజాసంఘాలు, మీడియా విస్తృతంగా ప్రజలలోకి తీసుకెళ్ళితే రాజకీయాలలో మంచి మార్పు వస్తుంది. నా అభిప్రాయంతో మీరు ఏకీభవిస్తే ఈ పోస్టుని షేర్ చెయ్యండి.

ప్రకటనలు

135 కోట్ల మంది ప్రజలతో ఏం చెయ్యాలి?

“నా వైపు నూట పాతిక కోట్ల మంది భారతీయులున్నారు. అందుకే ప్రపంచం నన్ను గౌరవిస్తోంది.”
మన ప్రధానమంత్రి నరేంద్ర మోది ఏ దేశానికి వెళ్ళినా అక్కడ ఖచ్చితంగా చెప్పే మాట ఇది. నిజానికి ప్రస్తుతం మన దేశ జనాభా, సుమారు 135 కోట్లు. ఈ జనాభా సగటు వయసు 30 ఏళ్ళకు తక్కువ. ఇంతమంది ప్రజలతో ఏం చెయ్యాలి? అసలు 135 కోట్ల మంది ప్రజలతో ఏం చెయ్యవచ్చు? 135 కోట్ల మంది ప్రజలు ఒక్కసారి చెయ్యి, చెయ్యి కలిపితే బహుశా ఎవరెస్ట్ శిఖరాన్ని కూడ కదిలించవచ్చు. కాని మనం పేదరికాన్ని కూడ వదిలించలేకపోతున్నాము. ఈ విషయంపై ప్రస్తుత ప్రభుత్వం కాని, గత ప్రభుత్వాలు కాని ఎప్పుడైనా తీవ్రంగా ఆలోచించాయా? నాకైతే ఎప్పుడూ ఆలోచించినట్టు కనిపించడం లేదు.

ఈ వీడియోలోని పాట చూడండి. 1961లో వచ్చిన ఈ సినిమాలో మహాకవి శ్రీశ్రీ వ్రాసిన నాటి పరిస్థితులకి, ఇప్పటికీ పెద్దగా తేడా ఏమీ లేదు. ఆర్థిక సంస్కరణల వలన చదువుకున్న మధ్యతరగతి కొంత బాగుపడింది తప్ప మిగతా వర్గాలు అలాగే ఉన్నాయి. ప్రైవేట్ సంస్థల, కొంతమంది వ్యక్తుల ఆస్థులు పెరిగాయి కాని ప్రభుత్వ సంపద పెరగలేదు. ప్రజలకి తాయిలాలు ఇచ్చి ఎన్నికలలో గెలిచే పరిస్థితి పోవడంలేదు.

మనం ఎప్పుడూ ఆహార వృధా, నీటి వృధా లాంటి వనరుల గురించి, మహా అయితే టైము వృధా గురించి మాట్లాడుకుంటాము కాని మానవ వనరుల వృధా గురించి ఎప్పుడూ మాట్లాడుకోము. ఎందుకంటే అది మనకో పెద్ద సమస్య కాదు. పైగా మానవ వనరుల వృధా గురించి మాట్లాడితే నిరుద్యోగసమస్య గురించి మాట్లాడాలి. కొత్త ఉద్యోగాల కల్పన గురించి మాట్లాడాలి. అది మన ప్రభుత్వాల చేతిలో లేని పని. నిజానికి మానవ వనరులని సరిగా మేనేజ్ చెయ్యగలిగితే నిరుద్యోగ సమస్య ఉండదు. దేశానికి ఎంతో సంపద సృష్టించవచ్చు. మనదేశంలో బాగా చదువుకున్నవాళ్ళు అమెరికాకో, యూరప్‌కో వెళ్ళి పని చేస్తుంటే, పెద్దగా చదువుకోనివాళ్ళు గల్ఫ్ దేశాల్లో పనిచేస్తున్నారు. మనం వాళ్ళకి సరైన ఉపాధి కల్పించలేకపోగా, వాళ్ళు పంపిన కరెన్సీతో లోటు తగ్గించుకుంటున్నాము. మన మానవ వనరులు ఉపయోగించుకుని ఆ దేశాలు మనకంటే వృద్ధి చెందుతున్నాయి.

మన కేంద్ర ప్రభుత్వంలో, రాష్ట్ర ప్రభుత్వంలో మానవ వనరుల అభివృద్ధి శాఖలు ఉన్నాయి. వీటిని ఇదివరకు విద్యాశాఖ అనేవారు. తరువాత మానవ వనరుల అభివృద్ధి శాఖ అంటున్నారు. కేంద్ర ప్రభుత్వ మానవ వనరుల అభివృద్ధి శాఖ వెబ్‌సైటు చూస్తే అందులో రెండు విభాగాలు ఉన్నాయి. ఒకటి ప్రాధమిక విద్య మరియు అక్షరాస్యత. రెండోది ఉన్నత విద్య. ఈ రెండు విభాగాలకి ఇద్దరు సహాయమంత్రులు, మొత్తం శాఖకి ఒక కేబినెట్ మంత్రి ఉన్నారు. అంటే ఇప్పటికీ ఈ శాఖ విద్యాశాఖలానే పనిచేస్తోంది. మరి మానవ వనరుల అభివృద్ధి శాఖ అని పేరు ఎందుకో?

మానవ వనరుల అభివృద్ధి అంటే మొత్తం జనాభాలో పని చెయ్యగలిగే ప్రతీ ఒక్కరికీ తగిన పని కల్పించి దేశం అభివృద్ధి చెందేలా చెయ్యాలి. పెద్దగా చదువుకోనివాళ్ళకి కూడ వాళ్ళ, వాళ్ళ వృత్తుల్లో నైపుణ్యం పెంచుకొనే అవకాశం కల్పించి ఉత్పాదకత పెంచాలి. డిగ్రీలు, డిప్లొమాలు చదువుకున్నవాళ్ళకి కూడ ఉద్యోగాలకి పనికివచ్చే నైపుణ్య శిక్షణ ఇప్పించాలి. ఏదో ఒక పని చెయ్యగలిగే శక్తి ఉన్నవాళ్ళందరికీ ప్రభుత్వం ఉపాధి కల్పించగలిగితే దేశంలో అనేక సమస్యలకి పరిష్కారం లభిస్తుంది. ముఖ్యంగా శాంతి భద్రతలు బాగుంటాయి. నేరాలు, ఘోరాలు తగ్గుతాయి. ప్రపంచంలో మరెక్కడా లేని విధంగా రాజకీయాల మీద ఆధారపడి బతికే పరాన్నజీవులు ఉండరు. ప్రభుత్వం మొదలుపెట్టిన పనికి ఆహార పథకం, గ్రామీణ ఉపాధి పథకం లాంటివి కొంత మేలు చేసినా, పెద్దగా సంపద సృష్టించబడలేదు. పైగా చాలా సందర్భాలలో ఈ పథకాలు దుర్వినియోగమయ్యాయి. కొంతమందికి సరైన పని ఇవ్వకుండా సోమరితనాన్ని పెంచాయి. వీటివలన వ్యవసాయానికి, నిర్మాణరంగానికి కార్మికుల కొరత మొదలయ్యింది. ఈ పథకాలని ఆ రంగాలకు అనుసంధానిస్తే మేలు జరగవచ్చు.

మన దేశంలో మానవ వనరులతో పాటు, అన్ని రకాల సహజవనరులు కూడ ఉన్నాయి. అలాగే చెయ్యవలసిన అభివృద్ధి పనులు కూడ బోలెడన్ని ఉన్నాయి. ప్రభుత్వం చెయ్యవలసిందల్లా ఈ వనరులన్నింటినీ సమన్వయం చేసుకుంటూ, చెయ్యవలసిన అభివృద్ధి పనులకి ప్రయారిటీ నిర్ణయించుకుని పనులని, వనరులని మేనేజ్ చెయ్యడం. కాని ఇంతవరకూ ఏ ప్రభుత్వం ఈ విషయాన్ని సీరియస్‌గా తీసుకోలేదు. అందువల్లే మన దేశం స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన 70 ఏళ్ళ తరువాత కూడ అభివృద్ధి చెందుతున్న దేశంగానే ఉండిపోయింది.

2014లో పూర్తి మెజారిటీతో అధికారంలోకి వచ్చిన NDA ప్రభుత్వం దేశభవిష్యత్తుని మారుస్తుందని అందరూ ఆశించారు. 30ఏళ్ళ తరువాత సంపూర్ణ అధికారం కలిగిన పార్టీగా అవతరించిన BJP మొదటిలో కొన్ని మంచి పనులు చేసినా ఉత్తర్ ప్రదేశ్ ఎన్నికలలో గెలిచిన తరువాత రాష్ట్రాల ఎన్నికలు గెలవడానికి ఇచ్చిన ప్రాధాన్యం దేశ అభివృద్ధికి ఇవ్వలేదు. భారతదేశ దశ, దిశ మార్చగలిగే సువర్ణ అవకాశాన్ని BJP వృధా చేసింది. స్వచ్చభారత్, మేకిన్ ఇండియా లాంటి కార్యక్రమాలు ఏమయ్యాయో ఎవరూ పట్టించుకోవడంలేదు. ఈ రెండు కార్యక్రమాలు చిత్తశుద్ధితో అమలు చేసినా దేశం ఎంతో అభివృద్ధి చెంది ఉండేది.

కేవలం ప్రభుత్వాలే కాదు, మేధావులు, సామాన్యులు, అందరూ కూడ 135 కోట్ల ప్రజలతో ఏం సాధించవచ్చో ఆలోచించాలి. ఇన్ని కోట్ల ప్రజల శ్రమశక్తినీ, మేధాశక్తినీ వృధా చెయ్యకుండా సరైన దిశలో ఉపయోగించుకోగలిగితే దేశ భవిష్యత్తు మారుతుంది. లేకపోతే ఎన్ని దశాబ్దాలు గడిచినా “ఎక్కడ వేసిన గొంగళి అక్కడనే ఉన్నది” అన్నట్టు తయారవుతుంది మన దేశ భవిష్యత్తు.

తెరల ప్రపంచం (World of screens)

ప్రస్తుతం మనం తెరల ప్రపంచంలో (world of screens) బతుకుతున్నాము. అగ్గిపెట్టె సైజు నుండి ఐ మాక్స్ వరకు కోటానుకోట్ల తెరలు మనలని చుట్టుముట్టి ఉన్నాయి. అసలీ ప్రపంచంలో మనుషుల కంటే తెరలే ఎక్కువగా ఉన్నాయేమో? నిద్ర లేచినప్పటినుండి మళ్ళీ నిద్ర పోయేవరకు మన జీవితం చాలావరకు తెరల ముందే తెల్లారిపోతోంది. మనం మేల్కొని ఉండే సుమారు 15 గంటల్లో, ఎక్కువ సేపు మన ముందు ఏదో ఒక తెర ఉంటోంది. ఈ తెరల వల్ల మన కళ్ళకి ఎంత హాని జరుగుతుందో నాకు తెలియదు కాని, మన మనసులకి, అంతకు మించి సమాజానికి చాలా హాని జరుగుతోంది.

ఒక్కసారి మనం 1980లలోకి వెళదాం. ఎందుకంటే నాకిష్టమైన దశాబ్దం అదే. కారణం, నా టీనేజ్ మొత్తం ఆ దశాబ్దంలోనే గడిచింది. అప్పుడు మన ఊళ్ళలో సినిమా హాళ్ళు ఎక్కువగా ఉండేవి. సామాన్య ప్రజలకి అంతకు మించిన వినోదం ఏదీ అందుబాటులో ఉండేది కాదు. నాటకాలు, తోలుబొమ్మలాటలు లాంటివి ఉన్నా, అవి అప్పటికే పండగలకి, తిరణాళ్ళకే పరిమితం అయిపోయాయి. అప్పటి తరానికి తెర అంటే సినిమా తెర మాత్రమే! సాధారణ ప్రేక్షకులు నెలకు ఒకటో, రెండో సినిమాలకి వెళితే, కాస్త సినిమా పిచ్చి ఉన్నవాళ్ళు వారానికో సినిమాకి వెళ్ళేవాళ్ళు. అంటే ఆ రోజుల్లో ప్రేక్షకులు తెర ముందు నెలకి 6 నుండి 12 గంటలు కాలం గడిపే వారు. మిగతా టైములో వినోదం కావాలంటే రేడియో మాత్రమే అందుబాటులో ఉండేది. ఈ రేడియోలో ఉన్న సౌకర్యం ఏమిటంటే, మన పని మనం చేసుకుంటూనే ఆ కార్యక్రమాలు వినవచ్చు. ఆ రోజుల్లో ఆడవాళ్ళు మధ్యాహ్నం అమ్మలక్కలతో కాలక్షేపం చేసేవారు. పిల్లలు, మగవాళ్ళు సాయంత్రం బయట తిరిగేవారు. ఏమైనా అందరూ వీలైనంతవరకు, సాటి మనుష్యులతోనే సమయం గడిపేవారు. ఇప్పటిలా Gadgetsకి అతుక్కుపోయేవారు కాదు. అన్నట్టు చెప్పడం మరిచిపోయాను, అప్పట్లోనే మా నరసాపురం టేలర్ హైస్కూల్లో 16mm థియేటర్ ఉండేది. అందులో మాకు అప్పుడప్పుడు డాక్యుమెంటరీలు, న్యూస్ రీళ్ళు మొదలైనవి చూపించేవారు. ఆ రోజుల్లో నవరాత్రులకి, ఉత్సవాలకి రోడ్ల మీద తెరలు కట్టి 16mm projector తో పాత సినిమాలు ప్రదర్శించేవారు.

ఇప్పుడు మనం 1990లలోకి వెళదాము. ఈ దశాబ్దంలో టెలివిజన్లు ఇంచుమించు అందరి ఇళ్ళలోకి ప్రవేశించాయి. నిజానికి కొంతమంది డబ్బు ఉన్న కుటుంబాలలోకి 1980లలోనే టివి వచ్చినా, సామాన్యుల ఇళ్ళలోకి 1990లలోనే వచ్చింది. ఇక అప్పటినుండి మనకి తెరల ప్రపంచం మొదలయ్యింది. ఇదివరకు వినోదం కోసం మనం తెర దగ్గరకు వెళ్ళాల్సి వచ్చేది. ఇప్పుడు తెర తిన్నగా మన నట్టింటిలోకే వచ్చేసింది. ఇంతకు ముందు నెలకి 6-12 గంటలు ఉండే తెర సమయం (screen time) కాస్తా ఇప్పుడు రోజుకి కనీసం 6 గంటలు అయ్యింది. మన ఇంటికే తెర రావడంతోనే, మనిషికి మనిషి దూరం అవ్వడం మొదలయ్యింది. సోఫాలకి శిలాజాల్లా అతుక్కుపోయి టివి తెర ముందు కూర్చోవడం వల్ల మనుషులు ఇంటి నుండి బయటకి రావడం తగ్గిపోయింది. ఎవరైనా బంధుమిత్రులు ఇంటికి వచ్చినా, టివి చూడడం మీద ఉన్న శ్రద్ధ, వాళ్ళతో మాట్లాడడంలో లేకపోయింది. టివికి తోడు VCPలు వచ్చి ఆదివారాలని, సెలవులని మింగేసాయి. 1990 దశాబ్దం చివరికి కంప్యూటర్లు కూడ మన సమాజంలోకి ప్రవేశించాయి. కాని ఆఫీసులలోనే ఎక్కువగా కనపడేవి. ఆఫీసులలో తెరల ముందు కూర్చుని పని చేసే సంస్కృతి మొదలయ్యింది.

కొత్త శతాబ్దం 2000 నుండి మొబైల్ ఫోన్లు (సెల్ ఫోన్లు) మార్కెట్లోకి వచ్చాయి. కాని ఈ ఫోన్లలో తెరలు అగ్గిపెట్టె సైజులో మాత్రమే ఉండి నంబర్లు చూసుకునేందుకు, చిన్న చిన్న గేమ్స్ ఆడుకునేందుకు మాత్రమే పనికివచ్చేవి. కాల్ చార్జీలు కూడ ఎక్కువగా ఉండడం వలన ఎవరూ ఫోన్‌లో ఎక్కువసేపు మాట్లాడేవారు కాదు. అందువలన సమయం పెద్దగా వృధా అయ్యేది కాదు. నిజంగా అవసరమైనప్పుడు మాత్రమే ఫోన్ వాడడం వల్ల ఎవరికీ ఇబ్బంది ఉండేది కాదు. బహుశా మొబైల్ ఫోన్‌ని మనిషి సద్వినియోగం చేసుకున్న కాలం ఇది మాత్రమే అయ్యుంటుంది. ఈ కాలంలోనే Laptops కూడ మన జీవితంలోకి ప్రవేశించాయి. ఆఫీసులనుండి ఇంటికి కూడ వచ్చేసాయి. ఇంట్లో కూడ తెర ముందు పని చెయ్యడం మొదలయ్యింది.

2010కి కొంచెం అటూ ఇటూగా Smart phones రావడం మొదలయ్యింది. ఇక్కడ నుండి మనుషులకి తెర కష్టాలు మొదలయ్యాయి. అయిదారు అంగుళాల తెరలతో internet సదుపాయంతో social media apps తో ఈ smart phones మన జేబులనే కాకుండా మన జీవితాలని కూడ ఆక్రమించేసాయి. మాట్లాడడం రాని పసి పిల్లలకి కూడ ఆడుకోవడానికి smart phone కావాలి. స్కూలు, కాలేజి విద్యార్థులు కాస్త ఖాళీ దొరికితే చాలు గేమ్స్ ఆడుకోవడం, సోషల్ మీడియాలో లీనమయిపోవడం ఇప్పుడు చాలా మామూలు విషయం. గత కొన్నేళ్ళుగా కొత్త మొబైల్ కంపెనీలు వచ్చి కాల్ చార్జీలు, డేటా చార్జీలు బాగా తగ్గించేసాయి. చాలా వరకు కాల్స్, డేటా ఉచితంగా కూడ ఇచ్చేయడంతో ఈ ఫోన్ల వాడకం విపరీతంగా పెరిగిపోయింది. ఈ అపరిమిత కాల్స్ కాలుష్యం, డిజిటల్ వినాశనంపై గతంలోనే ఒకసారి వ్రాసాను. అది ఇక్కడ చదవండి.

ప్రస్తుతం డిజిటల్ ప్రొజెక్టర్లు కూడ రావడంతో, ఇంటిలోకే థియేటర్ లాంటి తెర వచ్చేసింది. అయితే ఎన్ని తెరలు వచ్చినా జరగని వినాశం, విధ్వంసం స్మార్ట్ ఫోన్ తెర వలనే జరుగుతోంది. మన కళ్ళు ప్రపంచాన్ని చూసేది తక్కువ, ఈ ఫోన్ తెరని చూసేది ఎక్కువ అయ్యింది. ప్రపంచంతో మన సంబంధం ఫోన్ ద్వారానే జరుగుతోంది. అసలే అపార్ట్మెంట్ కల్చర్, పక్క ఫ్లాట్లలో ఎవరున్నారో కూడ తెలియదు. నలుగురు కుటుంబసభ్యులకీ నాలుగు గదులు ఉంటున్నాయి. మనిషి, మనిషికి మధ్య గోడలు, మనిషి, మనిషికో తెర. ఎవరికీ మరో మనిషితో మాట్లాడే అవసరం లేదు. అంతా ఫోనే చూసుకుంటుంది. అన్నీ ఆన్‌లైన్లో దొరుకుతున్నపుడు, స్మార్ట్ ఫోన్ వాడవలసిందే కాని అవసరమైనంత వరకే వాడితే అందరికీ మంచిది. కనీసం టివి అయితే నలుగురూ కలిసి చూడవచ్చు, కాని స్మార్ట్ ఫోన్ వల్ల మనిషి మరీ ఒంటరివాడు అయిపోయాడు. అసలు ఒక వ్యక్తికి మరీ ఇంత personalized screen అవసరమా? అన్న విషయం సామాజిక శాస్త్రవేత్తలు పరిశీలించాలి.

మనసు పెట్టి ఆలోచిస్తే, మన Heart కూడ ఫోన్ లాంటిదే. దానితో కూడ ప్రపంచాన్ని చూడవచ్చు, వినవచ్చు, అందరితో మాట్లాడవచ్చు. నిజానికి ఇంతకాలం మనం చేస్తున్నది అదే! ఇప్పుడు హృదయాన్ని కాదని యంత్రాన్ని ఉపయోగిస్తున్నాము. మనిషి మరో మనిషితో ప్రత్యక్షంగా మాట్లాడేటప్పుడు కలిగే భావోద్వేగం (ఆనందం కాని, ప్రేమ కాని, మరేదైనా సరే) యంత్రం ద్వారా కలుగదు. దూరంగా ఉన్న వాళ్ళతో మాట్లాడడానికి ఫోన్లు ఉపయోగించక తప్పదు కాని, నాజూకు ఫోను మోజులో పడి దగ్గరగా ఉన్న వాళ్ళని కూడ పలకరించకపోవడం తప్పే అవుతుంది. Gadgetsతోనే రోజంతా గడుపుతూ పిల్లలు, మనవలు తమని పట్టించుకోవడంలేదని పెద్దవాళ్ళు వాపోతున్నారు. ఒంటరిగా ఉండేవాళ్ళకి ఒక చిన్న స్పర్శ కూడ ఎంతో ఆనందాన్ని కలుగచేస్తుంది. కాని మనం ఆ స్పర్శని టచ్ స్క్రీన్‌కే ఇస్తున్నాము. సోషల్ మీడియాలో ముక్కు మొహం తెలియని వాళ్ళ ఎమోషన్స్‌కి స్పందించే మనం, మన పక్కనే ఉన్న వాళ్ళ ఎమోషన్స్‌ని పట్టించుకోకపోవడం కరక్టేనా? ఆలోచించండి, Smart Phone తక్కువగా వాడండి, Heart Phone ఎక్కువగా వాడండి.