భళి భళి రా.. రాజమౌళి.
బాహుబలి ది కంక్లూజన్. ఈ మధ్య కాలంలో ఒక సినిమాని రెండోసారి థియేటర్‌కి వెళ్ళి చూసిన సందర్భం ఇదే. 21వ శతాబ్దం ప్రారంభం నుండి టివిలో సినిమాలు ఎక్కువగా రావడం మొదలయ్యాకా చాలామంది థియేటర్లకి వెళ్ళడం తగ్గించేసారు. ఎప్పుడైనా మంచి సినిమాలు వచ్చినపుడు ఒకసారి థియేటర్‌కి వెళ్ళి చూసినా, రెండోసారి వెళ్ళడం అరుదే. బాహుబలి 2 సినిమాని నేను మొదట ఐమాక్స్ తెరపై చూసాను. అద్భుతంగా అనిపించింది. మళ్ళీ ఇంకోసారి చూడాలనిపించి ప్రయత్నిస్తే ఇప్పటికి కుదిరింది. కాని మామూలు తెరపై చూడాల్సివచ్చింది. అయినా అద్భుతంగానే అనిపించింది.
నిజానికి ఇదేమీ గొప్ప కధేమీ కాదు. చిన్నప్పుడు చందమామలో చదువుకున్న అనేకానేక జానపదకథల్లాంటిదే. రామారావు, కాంతారావు, రాజనాల నటించిన ఎన్నో పాత సినిమాలు ఇలాగే ఉంటాయి. కాని ఈ సినిమాని రాజమౌళి తెరకెక్కించిన విధానమే ఈ సినిమాని గొప్ప స్థాయికి తీసుకువెళ్ళింది. అందుకే ఈ సినిమా కథ గురించి కాకుండా సినిమాలోని పాత్రల గురించి వ్రాస్తే బాగుంటుందనిపించింది. సినిమాలోని పాత్రలన్నీ కూడ రామాయణం, భారతం లోని పాత్రలని గుర్తుచేస్తూ ఉంటాయి. ముఖ్యమైన పాత్రలన్నింటిని చాలా శ్రద్ధగా తీర్చిదిద్దారనిపిస్తుంది. అలాగే పాత్రలకి న్యాయం చేసే సరి అయిన నటీనటులని ఎన్నుకుని ఆ పాత్రలకి సహజత్వం తీసుకొచ్చాడు రాజమౌళి.
శివగామి: ఈ సినిమాలో అన్నింటి కన్నా ముఖ్యమైన పాత్ర ఇది. గాంధారి + కుంతి + కైకేయి = శివగామి. అయితే కుంతి పాత్రని చంపేసి ఆ పాత్రని కూడ శివగామి పాత్రలో కలిపేసారు. తోడికోడలి కొడుకు బాహుబలిని తన కన్నబిడ్డతో సమానంగా పెంచిపెద్ద చేస్తుంది శివగామి. తన కొడుకుకు రాజు అయ్యే అర్హత లేదని తెలిసి, బాహుబలిని రాజుని చేస్తుంది. కాని కైకేయిలా చెప్పుడుమాటలు విని బాహుబలిని బయటికి పంపించి తన కొడుకుని రాజుని చేస్తుంది. చివరికి తన తప్పు తెలుసుకుని బాహుబలి కొడుకుని రక్షిస్తుంది. అక్కడక్కడ ఇందిరాగాంధిని కూడ గుర్తు చేస్తుంది ఈ శివగామి పాత్ర. ఈ పాత్రకి రమ్యకృష్ణ తప్ప మరెవ్వరూ న్యాయం చెయ్యలేనంత అద్భుతంగా నటించింది.
కట్టప్ప: శివగామి తరువాత అంత ముఖ్యమైన పాత్ర కట్టప్పది. భీష్ముడు + కర్ణుడు = కట్టప్ప. మూడు తరాలని చూసిన వృద్ధ వీరుడు కట్టప్ప. వంశాచారం ప్రకారం రాజరికానికి బందీగా పనిచేస్తూ మంచితనానికి మద్దతు ఇవ్వలేక కుమిలిపోయే భీష్ముడి లాంటి పాత్ర. అలాగే తను నమ్మిన సిద్ధాంతానికి కట్టుబడి దుష్టుడైన భల్లాలదేవుని కాపాడడానికి తన ప్రాణాన్ని కూడ పణంగా పెట్టే కర్ణుడు లాంటివాడు. ఈ పాత్రకి సత్యరాజ్ పూర్తిగా న్యాయం చేసాడు. కాని ఈ పాత్రకి న్యాయం చేసే కేరక్టర్ ఆర్టిష్ట్ తెలుగులో దొరకకపోవడం దురదృష్టం. రంగనాథ్, శరత్‌బాబు తరువాత తెలుగులో మంచి సహాయనటులే కరువయ్యారు.
బాహుబలి: తండ్రీకొడుకులైన ఇద్దరు బాహుబలులని, ఇంచుమించు ఒకే విధంగా మలచారు. రాముడు + అర్జునుడు + భీముడు = బాహుబలి. తండ్రి మాట జవదాటని రాముడిలా శివగామి అజ్ఞని పాటిస్తూ వనవాసం వెళ్ళినట్లు రాజప్రాసాదాన్ని విడిచి జనావాసాలకి వెళతాడు బాహుబలి. మాయాజూదంలో ఓడిపోయిన పాండవులు కూడ ఇలాగే వనవాసం చేస్తారు. అర్జునుడు లాంటి వీరుడు, భీముడంతటి బలశాలి. అలాగే రాజు స్థానంలో ఎవరున్నా, ప్రజల మద్దతు మాత్రం ఎప్పుడూ బాహుబలికే ఉంటుంది. ప్రభాస్ తప్ప ఈ పాత్రకి ఇంకెవరినీ ఊహించలేము. రాజమౌళిని నమ్మి అన్నేళ్ళు ఈ చిత్రానికే కష్టపడి పని చేసినందుకు ప్రభాస్‌కి మంచి పేరు ప్రఖ్యాతులు వచ్చాయి.
దేవసేన: సీత + ద్రౌపది = దేవసేన. సీతలా బాహుబలితో రాజప్రాసాదాన్ని విడిచి జనావాసానికి వెళుతుంది. అక్కడే లవకుశులకి జన్మనిచ్చినట్టు మహేంద్ర బాహుబలికి జన్మనిస్తుంది. తరువాత రావణుడు లాంటి భల్లాలదేవుడికి బందీగా మారి అశోకవనంలో సీతలా కొడుకు కోసం ఎదురుచూస్తూ ఉంటుంది. అంతకుముందు ద్రౌపదిలా నిండుసభలో అవమానానికి గురవుతుంది. అనుష్క కూడ చాలా చక్కగా నటించి తన పాత్రకి న్యాయం చేసింది. ప్రభాస్‌కి సరైన జోడిగా కుదిరింది.
భల్లాలదేవుడు: రావణుడు + దుర్యోధనుడు = భల్లాలదేవుడు. దుర్యోధనుడిలా రాజ్యాధికారం కోసం ఎప్పుడు రగిలిపోతూ ఉంటాడు. సోదరుడు లాంటి బాహుబలితో కలిసి నడుస్తూనే కుట్రలు పన్నుతూ ఉంటాడు. భరతుడు దుర్యోధనుడిలాంటి వ్యక్తి అయితే ఎలా ఉంటాడో, అలా ఉంటాడు. తండ్రితో కలిసి తల్లిని కైకేయిలా మారుస్తాడు. అమరేంద్ర బాహుబలిని చంపించినా, కసి తీరక దేవసేనని రావణుడు బంధించినట్టు బంధిస్తాడు. దగ్గుబాటి రానా ప్రభాస్‌తో పోటీపడి తన పాత్రని బాహుబలికి దీటుగా నిలబెట్టాడు. క్లైమాక్స్‌లో మహేంద్ర బాహుబలి కన్నా వీరోచితంగా పోరాడతాడు.
బిజ్జలదేవుడు: ధృతరాష్ట్రుడు + శకుని = బిజ్జలదేవుడు. ధృతరాష్ట్రుడిలాగే తనకు దక్కనట్టు, తన కొడుకుకి కూడా సింహాసనం దక్కదేమోనని కుట్రలు పన్నుతూ ఉంటాడు. అవకాశం దొరికినప్పుడల్లా తన కుమారుడిని గొప్పగా చూపిస్తుంటాడు. శకునిలా కొడుకుతో దురాలోచనలు చేస్తుంటాడు. మంధరలా కైకేయి మనసు విరిచెయ్యాలని ప్రయత్నిస్తుంటాడు.
కుమారవర్మ: ఇది నర్తనశాలలో ఉత్తరకుమారుడు లాంటి పాత్ర. విరాటపర్వంలో అర్జునుడు గోగ్రహణం కోసం యుద్ధం చేస్తే ఇక్కడ సిల్లీగా పందులవేట చేస్తాడు బాహుబలి. అసలు ఈ కుమారవర్మ పాత్ర సినిమాకి అవసరం లేదు. అలాగే అవంతిక పాత్ర కూడ. ఈ రెండు పాత్రలు సినిమా నిడివి పెంచి రెండు భాగాలుగా చెయ్యడానికి, కాస్త వినోదం పంచడానికి తప్ప ఇంకెందుకూ పనికిరావు. కుమారవర్మగా సుబ్బరాజు తన వంతుగా బాగానే ప్రయత్నించినా, గొప్పగా చెయ్యలేకపోయాడు. కుమారవర్మ పాత్రకి సునీల్(వర్మ) అయితే బాగుండేది. కామెడీ ఇంకా సహజంగా ఉండేది. కమేడియన్ నుండి హీరోకి ఎదిగిన సునీల్ లాగానే కుమారవర్మ పాత్ర కూడ ఉంటుంది కాబట్టి సునీల్ అయితే బాగుండేది.
ఒక మామూలు జానపదకథలో ఇన్ని బలమైన పాత్రలు, వాటి మధ్య బలమైన ఎమోషన్స్ సృష్టించిన రచయిత విజయేంద్ర ప్రసాద్ అభినందనీయులు. అలాగే ఆ పాత్రలకు సరిపోయే నటీనటులని ఎన్నుకుని, వాళ్ళచేత అద్భుతంగా నటింపచేసిన దర్శకుడు రాజమౌళి ఇంకా అభినందనీయుడు. ముఖ్యంగా ఒక్కొక్క సన్నివేశాన్ని, శ్రద్ధగా సాంకేతిక అద్భుతంగా తీర్చిదిద్దినందుకు రాజమౌళి టీంని ప్రశంసించాలి. అందుకే ఈ సినిమాకి ప్రపంచమంతా గొప్ప పేరు ప్రఖ్యాతులు వచ్చాయి.
అయినా ఒక అసంతృప్తి ఏమిటంటే, ఇంత కష్టపడి, ఇంత ఖర్చు పెట్టి, ఒక కాల్పనిక కథని సినిమాగా తీసే బదులు ఒక పౌరాణిక లేదా చారిత్రక గాథని సినిమాగా తీసి ఉంటే చరిత్రలో శాశ్వతంగా నిలిచిపోయేదీ. రాజమౌళి భవిష్యత్తులో ప్రభాస్‌తోనే “అల్లూరి సీతారామరాజు” కథని యధాతథంగా, ఎటువంటి గ్రాఫిక్సు లేకుండా సినిమాగా తీసి మన తెలుగు వీరుడి చరిత్రని యావద్దేశానికి సగౌరవంగా గుర్తు చేస్తే బాగుంటుందని నా అభిప్రాయం.
రైతులకి కూడ MLC స్థానాలు కేటాయించండి.
ఇటీవలే ఆంధ్రప్రదేశ్‌లో MLC ఎన్నికలు జరిగాయి. అందులో భాగంగా కొన్ని పట్టభద్రుల మరియు ఉపాధ్యాయుల నియోజకవర్గాలనుండి కూడ MLC లు ఎన్నికయ్యారు. అంటే మన వ్యవస్థలో పట్టభద్రులకి, ఉపాధ్యాయులకి చట్ట సభలలో తమ వాణిని వినిపించే అవకాశం ఉంది. కాని దేశ జనాభాలో ముఖ్య భాగమైన, దేశానికి వెన్నెముక అయిన రైతులకి మాత్రం వాళ్ళ కష్టాలు చట్ట సభలలో చెప్పుకునే అవకాశం లేదు.
విత్తనాల కొనుగోలు నుంచి చేతికొచ్చిన పంట అమ్ముకొనేవరకూ రైతులు దళారులతో, వ్యాపారులతో ఇబ్బందులు పడుతూనే ఉంటారు. ఇది కాక ప్రకృతితో పోరాటం సరేసరి. ఋణాలు, మాఫీలు రైతులకే అందుతున్నాయో లేక భూస్వాములకీ, అసలు వ్యవసాయం చెయ్యనివాళ్ళకు చేరుతున్నాయో ఖచ్చితంగా చెప్పలేము.
మన దేశంలో ఆత్మహత్య చేసుకునేవాళ్ళలో కూడ రైతులదే ప్రముఖ స్థానం. ఇటీవల దేశ రాజధానిలో తమిళనాడుకి చెందిన రైతులు ఆత్మహత్య చేసుకున్న తమ సహచరుల కపాలాలతో నిరసన ప్రదర్శన నిర్వహించారంటే మనం మధ్యయుగాల్లో ఉన్నమో, ఆధునిక కాలంలో ఉన్నామో అర్థం కాకుండా ఉంది.
నేను వ్యవసాయ కుటుంబం నుంచి రాలేదు కాబట్టి నాకు రైతుల సమస్యలు పూర్తిగా తెలియవు. కాని ప్రకృతితో, ప్రభుత్వంతో, దళారులతో ఎప్పుడూ పోరాడే రైతులకి చట్టసభలలో ప్రత్యేకంగా ప్రాతినిధ్యం కల్పిస్తేనైనా, వాళ్ళ సమస్యలకి సరైన పరిష్కారం దొరికే అవకాశం ఉంటుందని అనుకుంటున్నాను. బహుశా స్వాతంత్రం వచ్చిన కొత్తలో రైతులే ఎక్కువగా ప్రజప్రతినిధులుగా ఎన్నికయ్యేవారు అనుకుంటాను. అందుకే ఆనాడు రాజ్యాంగ నిర్మాతలు రైతులకి ప్రత్యేకంగా ప్రాతినిధ్యం కల్పించి ఉండరు. కాని ఇప్పుడు మాత్రం, సివిల్ కాంట్రాక్టర్లు, లిక్కర్ కాంట్రాక్టర్లు, పారిశ్రామికవేత్తలు, బిల్డర్లు, రియల్ ఎస్టేట్ వ్యాపారులు మాత్రమే ప్రతినిధులుగా ఎన్నికవుతున్నారు. ఈ రోజు సామాన్య రైతులెవరూ ఎన్నికలలో పోటీ చెయ్యగలిగే పరిస్థితి లేదు. మరి రైతులకి సభలలో ఎవరు ప్రాతినిధ్యం వహిస్తారు?
ఇప్పుడున్న ప్రజాప్రతినిధులందరూ సభలలో రైతుల గురించి కంటితుడుపుగా మాట్లాడతారు కాని, సమస్యలు మాత్రం ఎప్పటికీ పరిష్కరించరు. రైతుల సమస్యలు వాళ్ళకి రాజకీయాలు చెయ్యటానికి చక్కటి అవకాశాలుగా మాత్రమే ఉపయోగపడుతున్నాయి. అలా కాకుండా రైతుల సమస్యలు రైతులే చట్ట సభలలో చర్చించి ప్రభుత్వాలు సరైన నిర్ణయాలు, పరిష్కారాలు చూపేలా ప్రభుత్వంపై ఒత్తిడి తీసుకురావాలంటే, రైతులకి చట్ట సభలలో సరైన ప్రాతినిధ్యం కల్పించాలి.
అందుకోసం కనీసం జిల్లాకి ఒకరైనా రైతు MLC ఉండేలా వ్యవస్థలో మార్పులు తీసుకురావాలి. నిజంగా వ్యవసాయం చేసేవాళ్ళకి మాత్రమే అవకాశం లభించేలా జాగ్రత్తలు కూడ తీసుకోవాలి. రైతు నియోజకవర్గాల్లో ఓడిపోతే తమ ప్రభుత్వానికి రైతుల మద్దతు లేదన్న విమర్శ వస్తుందన్న భయంతోనైనా అధికారంలో ఉన్నవాళ్ళు రైతు సమస్యలపై దృష్టి సారిస్తారు.
పంచ్ డైలాగుల భాషలో చెపితే కాని అర్థం కాని జనాలకి గతంలో నేను వ్రాసిన వాళ్ళింకా క్యూల్లోనే ఉన్నారు టపాలోని మాటలు మళ్ళీ వ్రాస్తున్నాను. రైతుల సమస్యలని మన సమస్యలుగా పరిగణించి సత్వరం పరిష్కరించాలి. ఎందుకంటే “అమ్మకి కోపం వస్తే అన్నం వండదు. కాని రైతుకి కోపం వస్తే అన్నమే ఉండదు.”
INDIA – STUCK IN MONEY JAM
నవంబర్ 8 రాత్రి ఎప్పటిలానే TV ఆన్ చేసి అమెరికా ఎన్నికలపై ప్రణయ్ రాయ్ విశ్లేషణ చూస్తున్నాను. స్క్రీన్ కింద కాసేపటిలో దేశప్రజలని ఉద్దేశించి ప్రధానమంత్రి మాట్లాడతారని స్క్రోలింగ్ వచ్చింది. ప్రధాని అంతకు ముందే దేశాధ్యక్షుడిని, త్రివిధ దళాధిపతులని కలిసారని వ్రాసాడు. భారతదేశం బహుశా పాకిస్తాన్‌పై యుద్ధం ప్రకటించబోతోందేమోనని భయపడ్డాను. అయితే ప్రధాని కాసేపు దేశపరిస్థితులని వివరించి, 500, 1000 నోట్లని రద్దు చేస్తున్నట్టు ప్రకటించగానే చాలా ఆనందపడ్డాను. ఇంతకాలానికి నల్లధనంపై యుద్ధం ప్రకటించే సత్తా ఉన్న ప్రభుత్వం వచ్చిందని గర్వపడ్డాను.
పెద్ద నోట్ల రద్దువల్ల దేశానికి ఎన్నో దీర్ఘకాల ప్రయోజనాలు ఉన్నాయి. అంతా మంచే జరుగుతుందని అనుకున్నాను. అయితే రోజులు గడిచే కొద్దీ, నోట్ల రద్దు ప్రభావం అర్థమయ్యింది. నగరాల్లో ఉండే ఉద్యోగులకి నోట్ల అవసరం తక్కువే. కాని చిన్న చిన్న వ్యాపారస్తులకి, రోజువారీ ఆదాయం సంపాదించుకునేవారికి చేతిలో నోట్లు లేకపోతే చాలా కష్టం. ఇక గ్రామాలు, చిన్న పట్టణాల్లో వారి పరిస్థితి ఇంకా ఘోరం. వీళ్ళందరికీ క్రెడిట్ కార్డులు ఉండవు. ఉన్నా తీసుకునే దుకాణాలు తక్కువ. చాలామందికి బాంక్ ఖాతాలు ఉండవు. వీళ్ళంతా కరెన్సీ లేకుండా రోజులు ఎలా గడపాలి? కూలి పనులు చేసుకునేవాళ్ళకి పని ఎవరు ఇస్తారు? రైతులు, పండ్లు, కూరగాయలు అమ్మేవాళ్ళు కొనుగోలుదారులు లేకపోతే వాటిని ఏమి చేసుకోవాలి? ఇలా వ్రాసుకుంటూపోతే ప్రయాణాల్లో ఉన్నవాళ్ళు, ట్రక్కు డ్రైవర్లు, రోగులు, ఇంట్లో శుభకార్యాలు పెట్టుకున్నవాళ్ళు మొదలైన అందరికీ ఏమి చెయ్యాలో పాలుపోని పరిస్థితి.
దశాబ్దాలుగా మన దేశంలో కరెన్సీ మీద ఆధారపడ్డ ఆర్ధిక వ్యవస్థ ఉండడం దీనికి కారణం.ఇప్పుడు ఒక్కసారిగా నగదు చలామణిలో లేకుండాపోవడంతో వ్యవస్థ అంతా స్థంభించిపోయింది. ఎంతో జాగ్రత్తగా, పకడ్బందీగా అన్నీ ఆలోచించి నిర్ణయం తీసుకున్నామని ప్రభుత్వం చెపుతోంది. మరి ఇంత తీవ్రమయిన నిర్ణయం తీసుకునేముందు ఎన్ని కష్టాలు వస్తాయో ఊహించలేదా? ప్రధానంగా ఇక్కడ రెండు సమస్యలు ఉన్నాయి.
మొదటిది నగదు చలామణిలో లేకపోవడం. బాంకులు పరిమితంగా నగదు మార్పిడికి, పాత నోట్ల జమకి అనుమతించినా పొడవాటి లైన్లతో బాంకులు కిక్కిరిసిపోయాయి. ATMలు ఇప్పటికీ పూర్తిగా పనిచెయ్యడంలేదు. వ్యాపారస్తులకి నగదు లేకపోవడం అంటే అర్థం, సైనికులకి ఆయుధం లేకపోవడమే. ఆయుధం లేకుండా సైనికుడు యుద్ధం ఎలా చెయ్యలేడో, నగదు లేకుండా వ్యాపారస్తుడు వ్యాపారం చెయ్యలేడు. వ్యాపారం తగ్గితే ప్రభుత్వానికి రావాల్సిన పన్నులు తగ్గిపోతాయి. ఆదాయం తగ్గిపోతే ప్రభుత్వం ఎలా నడుస్తుంది? సంక్షేమ కార్యక్రమాలు ఎలా అమలు అవుతాయి?
1000 నోట్లు, 500 నోట్లు ఒకేసారి రద్దు చెయ్యడంతో ప్రజల దగ్గర డబ్బులు లేకుండా పోయాయి. అలా కాకుండా 1000 నోట్లు మాత్రమే రద్దు చేసి ఉంటే సమస్య ఇంతగా ఉండేది కాదు. అసలు ఒక నెల ముందుగానే కొత్త 500 నోట్లు ATMల ద్వారా పంపిణీ చేసి ఉన్నా బాగుండేది. ప్రజల దగ్గర కొంతైనా నగదు ఉండేది. నిత్యావసరాలకి ఇబ్బంది ఉండేది కాదు. ద్రవ్యోల్బణం పెరిగిపోయిన ఈ రోజుల్లో ఎన్ని 100 నోట్లు పట్టుకెళ్ళినా ఏమీ కొనగలిగే పరిస్థితి లేదు. ఆర్ధిక వ్యవస్థ మనుగడకి 500 నోట్లు చాలా అవసరం. ఇప్పటికయినా మించిపోయిందేమీ లేదు. 2014, ఆ తరువాత ముద్రించిన 500 నోట్లు చెల్లుతాయి అని ప్రకటిస్తే సమస్య చాలావరకు తగ్గుతుంది. కావాలంటే ఒకటి, రెండేళ్ళ తరువాత ఈ పాత నోట్లని చలామణి లోంచి తొలగించవచ్చు. విచిత్రం ఏమిటంటే పెద్ద నోట్లు రద్దు చేసామని చెబుతూ 2000 నోటు జారీ చెయ్యడం. దీనివలన తాత్కాలికంగా నల్లడబ్బు తగ్గినా, మళ్ళీ కొన్నేళ్ళకి ఇంకా ఎక్కువ తయారవుతుంది.
ఇక రెండో సమస్య, ఆర్ధిక వ్యవస్థ నుండి నల్ల ధనం తొలగిపోవడం. మనకి నచ్చినా, నచ్చకపోయినా, మంచైనా, చెడ్డైనా నల్ల ధనం మన ఆర్ధిక వ్యవస్థలో ఒక భాగం అయిపోయింది. ఎన్నో పరిశ్రమలు, వ్యాపారాలు నల్ల ధనం మీద ఆధారపడి మనుగడ సాగిస్తున్నాయి. దీనికి వ్యాపారస్తులనే తప్పు పట్టలేము. వాళ్ళ స్వార్థం ముఖ్య కారణం అయినా, మన వ్యవస్థలలో లోపాలు, రాజకీయ నాయకుల, ఉద్యోగుల అవినీతి కూడ దీనికి చాలవరకు కారణం. ఎంతోమంది ఈ పరిశ్రమల్లో, వ్యాపారాల్లో ఉపాధి పొందుతున్నారు. ఇప్పుడు నల్ల ధనం ఒక్కసారిగా తగ్గిపోతే కొంతమందికి ఉద్యోగాలు పోయి రోడ్డున పడతారు. దశల వారీగా నల్లధనం అదుపులో తీసుకువస్తే ఈ పరిశ్రమలు తమ పద్ధతులు మార్చుకొంటాయి. లేకపోతే కొన్ని పరిశ్రమలు, వ్యాపారాలు ఆగిపోయి దేశంలో ఆర్ధిక మాంద్యం ఏర్పడే ప్రమాదం ఉంటుంది. GDP వృద్ధి రేటు ఈ సంవత్సరం తగ్గిపోతుందని అంటున్నారు. Ease of doing businessలో మన దేశం ప్రపంచంలో 130వ స్థానంలో ఉంది. ప్రొఫెషనల్‌గా కంపెనీలు నడపగలిగే పరిస్థితి మన దేశంలో ఇంకా పూర్తిగా లేదు. ఇందు కోసం వ్యవస్థలలో ఎన్నో మార్పులు తేవాలి.
కేవలం పెద్ద నోట్ల రద్దు వలన అవినీతి అంతం అయిపోదు. పది సంవత్సరాల UPA పాలనలో లక్షల కోట్ల అవినీతి జరిగింది. ఆ కేసులన్నీ ఇప్పటికీ తెమలలేదు. CBI, ED లాంటి సంస్థలు పెట్టిన కేసులు త్వరగా పరిష్కరించి, అవినీతిపరులకి శిక్ష పడేలా చేస్తే మిగిలినవాళ్ళకి భయం కలుగుతుంది. ఆ అవినీతి సొమ్మును ప్రభుత్వం స్వాధీనం చేసుకుంటే లక్షల కోట్ల ఆదాయం వస్తుంది.
కేంద్ర ప్రభుత్వానికి మంచి మెజారిటి ఉంది. గొప్ప నిర్ణయాలు తీసుకోవాలనే ఆలోచన ప్రధాని మోది గారికి ఉంది. మోది గారు, మీరు దూకుడుగానే నిర్ణయాలు తీసుకోండి. కాని పర్యవసానాలు బాగా ఆలోచించి తగిన ముందు జాగ్రత్తలతో నిర్ణయాలు తీసుకుంటే, ప్రజలు ఇబ్బంది పడకుంటా ఉంటారు. అంతే కాదు ప్రతిపక్షాలు విమర్శించడానికి అవకాశం ఉండదు. ఏమయినా ఒక్క విషయం అందరూ గుర్తు పెట్టుకోవాలి. ఇది వాస్తవిక ప్రపంచం. దర్శకుడు “శంకర్” సినిమా కాదు.
