భళి. భళిరా.. ఆంధ్రప్రదేశ్.

3 కులాలు

3 కుటుంబాలు

3 పార్టీలు

ఇప్పుడు

3 రాజధానులు

లగే రహో ఆంధ్రప్రదేశ్…

 

తెలుగేలరా? ఓ రాఘవా…

“ఒకటో తరగతిలో చేరిన ప్రతి విద్యార్థి, ప్రపంచంతో పోటీ పడితే చివరికి ఆంధ్రప్రదేశ్‌లో ఒక్కరు కూడ మిగలరు.”

ఆంధ్రప్రదేశ్‌లో వచ్చే విద్యా సంవత్సరం నుండి ఇంగ్లీష్ మీడియంలో మాత్రమే విద్యా బోధన జరుగుతుందంటూ తీసుకున్న నిర్ణయాన్ని సమర్ధించుకుంటూ ప్రభుత్వం చేసిన వాదన ఏమిటంటే మన విద్యార్థులు ఇంగ్లీష్ మీడియంలో చదివితేనే ప్రపంచంతో పోటీ పడగలరని. ఈ వాదనపై నా అభిప్రాయమే పైన వ్రాసిన వ్యాఖ్య. చాలా ఉద్యోగాలకి మన విద్యార్థులు దేశంలోని ఇతర రాష్ట్రాలతో కూడ పోటీ పడాలి. అలాగని హిందీ మీడియంలో కూడ చదవడం వీలవుతుందా? అసలు ఇంగ్లీష్ మీడియంలో చదివినవాళ్ళంతా ప్రపంచంతో పోటీ పడగలుగుతున్నారా? పబ్లిక్ స్కూళ్ళలో, కార్పొరేట్ స్కూళ్ళలో చదివినవాళ్ళు కూడ  పుట్టగొడుగుల్లా పుట్టుకొచ్చిన ఇంజనీరింగ్ కాలేజీల్లో బి.టెక్ పాసై కనీస కమ్యూనికేషన్ స్కిల్స్ లేకుండా ఉద్యోగాలు దొరక్క ఖాళీగా తిరుగుతున్నారు.

అసలు సమస్య మీడియం తెలుగా, ఇంగ్లీషా అని కాదు. మన విద్యా వ్యవస్థలో ప్రమాణాలు ఎలా ఉంటున్నాయనేది అసలు సమస్య. కెజి నుండి పిజి వరకు అన్ని విద్యాసంస్థలలో ఉన్నత ప్రమాణాలతో విద్యని బోధిస్తేనే మన విద్యార్థులు ఎక్కడైనా రాణించగలుగుతారు. పాఠాలని బట్టీ పట్టడం, ఎక్కువ మార్కులు తెచ్చుకోవడం, రాంకులు తెచ్చుకోవడం మీద మాత్రమే శ్రద్ధ చూపుతున్నారు కాని, పాఠాలని అర్థం చేసుకుని చదవడం మీద శ్రద్ధ లేదు. అందుకే మన దేశం ఇంజనీర్లని ఉత్పత్తి చేస్తోంది కాని, సైంటిష్టులని సృష్టించలేకపోతోంది. హైస్కూలు స్థాయి నుండే లాబొరెటరీలలో ప్రయోగాలు చెయ్యడం, సృజనాత్మకంగా ఆలోచించే అవకాశం మన విద్యావ్యవస్థలో లేదు. కార్పొరేట్ స్కూళ్ళలో అయితే ఇంటర్మీడియట్‌లో కూడ సైన్స్ ప్రాక్టికల్స్ నామమాత్రంగా చేయిస్తున్నారు.

నా అభిప్రాయం ఏమిటంటే ఒకటో తరగతి నుండి అయిదో తరగతి వరకు అందరికీ తప్పనిసరిగా మాతృభాష అయిన తెలుగు మీడియంలోనే బోధించాలి. ఆరవ తరగతి నుండి ఇంగ్లీష్ మీడియం కూడ ప్రవేశపెట్టాలి. అయితే ఏ మీడియంలో చదవాలి అనేది విద్యార్థులే నిర్ణయించుకోవాలి. అసలు ప్రజాస్వామ్యదేశంలో ఏ మీడియంలో చదువుకోవాలన్నది ప్రభుత్వాలు ఎలా నిర్ణయిస్తాయి? ఆ నిర్ణయాన్ని ప్రజలకే వదిలేయాలి. ప్రజలందరూ తెలుగు మీడియం వద్దనుకుంటే అది దానంతటదే సహజం మరణం (natural death) పొందుతుంది. ప్రభుత్వమే కావాలని తెలుగుని గొంతు నులిమి చంపేయడం ఎందుకు? తెలుగు రాష్ట్రాలు కూడ తెలుగుని ప్రోత్సహించకపోతే ఇంకెవరు చేస్తారు? పొరుగున ఉన్న కర్నాటక, తమిళనాడు రాష్ట్రాలలో తెలుగు స్కూళ్ళని కాపాడుకోవడానికి ప్రవాసాంధ్రులు పోరాటం చేస్తున్నారు.

సమాజంలో ప్రతి వ్యక్తీ ఒకే స్థాయి తెలివితేటలు, నైపుణ్యం కలిగి ఉండరు. అందరికీ ప్రపంచంతో పోటీ పడే అర్హత, ఆసక్తి ఉండవు. ఒక చిన్న ఊరిలో, ప్రభుత్వ కార్యాలయంలో గుమస్తాగా పని చేసే ఉద్యోగి ఇంగ్లీష్ మీడియంలో చదివాల్సిన అవసరం ఏముంది? అతను ప్రతి రోజు సామాన్యులతోనే, తెలుగులోనే మాట్లాడాలి. అలాంటివారు తెలుగు మీడియంలో చదవడమే మంచిది. నిజానికి మన తెలుగు రాష్ట్రంలో తెలుగుని ప్రోత్సహించడానికి అలాంటి ఉద్యోగాలని తెలుగు మీడియంలో చదివినవాళ్ళకే రిజర్వ్ చెయ్యలి. ఆఫీసర్ కన్నా కింది స్థాయి ఉద్యోగాలన్నింటిని కనీసం పదవ తరగతి వరకు తెలుగు మీడియంలో చదివినవాళ్ళకే రిజర్వ్ చేస్తే ఈ ఇంగ్లీష్ మీడియం వ్యామోహం తగ్గుతుంది. తెలుగు భాష ఇంకొన్ని దశాబ్దాలు బతికి ఉంటుంది.

ఇప్పటికే ఉన్న ఇంగ్లీష్ సబ్జక్టునే, ఉపాధ్యాయులు, విద్యార్థులు సీరియస్‌గా తీసుకోవడం లేదు. ఇంగ్లీష్ సబ్జక్టుని శ్రద్ధగా చదివితే కమ్యూనికేషన్ స్కిల్స్ చక్కగా పెరుగుతాయి. ప్రస్తుతం మన రాష్ట్రంలో ఉన్న పాఠశాలల్లో ఇంగ్లీష్ మీడియంలో బోధించగలిగే ఉపాధ్యాయులు ఎంతమంది ఉంటారు? వాళ్ళలో చాలామంది తెలుగు మీడియంలో చదివినవాళ్ళే అయి ఉంటారు. వాళ్ళు ఇప్పుడు ఒక్కసారిగా ఇంగ్లీషులో పాఠాలు చెప్పమంటే ఎలా చెప్తారు? వాళ్ళకి అవసరమైన శిక్షణ కూడ ఇవ్వాలి. అందుకే ఇంగ్లీష్ మీడియాన్ని దశలవారీగా ఒక్కో పాఠశాలలో, ఒక్కో సెక్షన్ పెడుతూ, వచ్చే విద్యాసంవత్సరం ఆరవ తరగతి నుండి మొదలుపెట్టి ఒక్కో సంవత్సరం, ఒక్కో తరగతి పెంచుకుంటూ పోతే విద్యార్థులకి, ఉపాధ్యాయులకి ఇబ్బంది ఉండదు. లేకపొతే విద్యార్థులు రెంటికి చెడిన రేవడి అవుతారు. ఇప్పుడే అంతంతమాత్రంగా ఉన్న విద్యా ప్రమాణాలు ఇంకా తగ్గిపోతాయి. సామాన్య విద్యార్థులకి టెంత్ పాసవడమే కష్టమవుతుంది. ఇక వాళ్ళు పై చదువులు ఎలా చదువుతారు? ప్రపంచంతో ఎలా పోటీ పడతారు?

విద్యార్థులారా, క్యూ లైన్లలో చావకండి.

విద్యార్థులారా, క్యూ లైన్లలో చావకండి, చావకండి.

Intermediate అంటే మీ జీవితంలో Intermission కూడ కాదు, అప్పుడే THE END అనేస్తే ఎలా?

మార్కులు, రాంకులు రాకపోతే సమాజం మిమ్మల్ని బతకనివ్వదా? నూరేళ్ళ జీవితంలో ఒక ఏడాది పరీక్ష తప్పడం పెద్ద నేరమూ కాదు, పాపమూ కాదు. అయినా ప్రభుత్వం చేసిన తప్పుకి మీరు ఎందుకు బలి అవ్వాలి? దమ్ముంటే నిలదీయండి, లేకపోతే మరోసారి పరీక్ష వ్రాయండి.

మన తెలుగు సమాజంలో మీరు పుట్టకముందే, మీ కోసం మూడు, నాలుగు క్యూ లైన్లు తయారు చేసి పెట్టారు. ఇంజనీరింగ్, మెడిసిన్, సిఏ మొదలైనవి. మీరు పుట్టగానే మీ తల్లిదండ్రులు నిర్ణయించేస్తారు, మిమ్మల్ని ఏ క్యూ లైన్లో తోసెయ్యాలో. ఆ క్యూ లైన్ చివర ఒక అందమైన, అద్భుతమైన జీవితం ఉందని మీకు నూరి పోస్తారు. ఎలాగోలా అక్కడకు చేరుకుంటే మీ భవిష్యత్తుకు డోకా ఉండదని భరోసా ఇస్తారు. ఆ తరువాత మీ బతుకు అంతా ఆ లైన్లోనే బందీ అయిపోతుంది. ఆ క్యూ లైన్లు మనుషుల బోనులు లాంటివి, జువనైల్ హోమ్స్ లాంటివి. అక్కడ మీ తోటి విద్యార్థులతో తోసుకుంటూ, తొక్కుకుంటూ, ఒకడి మీద ఇంకొకడు పడిపోతూ, ఏడుస్తూ, నవ్వుతూ, పుస్తకాలకి శిలాజాల్లా అతుక్కుపోయి బతుకు ఈడుస్తూ ఉంటారు.

అక్కడ ఉపాధ్యాయులనబడేవాళ్ళు నడవడానికే కుదరని చోట మీతో పరుగు పందెం ఆడిస్తారు. ఆ రేసులో ఏ పదిమందో గెలుస్తారు. మిగతా వాళ్ళు ఏడుస్తారు. మార్కులు, రాంకులు రాని వాళ్ళని ఎందుకూ పనికిరానివాళ్ళుగా ముద్ర వేసేస్తారు. సమాజం, తల్లిదండ్రులు చూసే చిన్న చూపు భరించలేక కొంతమంది ఆత్మహత్య చేసుకుంటారు. నిజానికి ఇక్కడ పోటీ పడేది మీరు కాదు, మీ తల్లిదండ్రులు. పక్కోడి పిల్లల కంటే మనోళ్ళు గొప్పగా అయిపోవాలని, వాళ్ళే మిమ్మల్ని ఈ రేసులో దించుతారు. వాళ్ళ బలహీనతని కొన్ని విద్యా సంస్థలు సొమ్ము చేసుకుంటున్నాయి.

తల్లిదండ్రులారా, IT కంపెనీల కోసం పిల్లలని కనకండి. మీ కోసం, దేశం కోసం పిల్లలని కనండి.

కాని విద్యార్థులారా, ఒక్కసారి ఈ క్యూ లైన్లని బద్దలుకొట్టి బయటకు వచ్చి చూడండి.
అక్కడ మీ అందమైన బాల్యం గంతులు వేస్తూ కనపడుతుంది.
ప్రపంచం విశాలంగా, ప్రకృతి ప్రశాంతంగా కనిపిస్తాయి.
పోటి తత్వానికి బదులు ప్రాణ స్నేహం కనపడుతుంది.

ఆట స్థలమే విశ్వవిద్యాలయంలా కనిపిస్తుంది.
షెడ్లలో బ్రాయిలర్ కోడిలా పెరిగి, కేంపస్‌లో ఉద్యోగమిచ్చే కంపెనీకి ఆహారంగా మారుతారో,
ప్రకృతిలో నాటు కోడిలా పెరిగి, సొంత కాళ్ళమీద నిలబడి, తలెత్తుకు బతుకుతారో మీరే నిర్ణయించుకోండి.

మనిషికి, మర మనిషికి మధ్యలో ఎక్కడో, నరయంత్రంలా జీవించకుండా బతికెయ్యకండి.

అసలు విజయం అంటే ఏమిటి? కెరీర్ అంటే ఏమిటి?
కోట్లు సంపాదించడం విజయం కాదు. కోటు వేసుకునే ఉద్యోగం చెయ్యడం కెరీర్ కాదు.

మీకు అభిరుచి ఉన్న పని చేస్తే, ఆడుతూ పాడుతూ విజయం సాధిస్తారు.

ఎన్ని కోట్లు సంపాదించినా, కోల్పోయిన బాల్యాన్ని మళ్ళీ పొందలేరు.
జీవితాంతం ఆనందంగా బతకడమే అన్నింటి కంటే పెద్ద విజయం.
వీలైతే మరో పదిమందిని  ఆనందంగా బతికించడమే గొప్ప కెరీర్.